خدمت و خيانت نخبگان/ مهدي دوست محمدي

 

خدمت و خيانت نخبگان

مهدي دوست محمدي

---

 

استان لرستان از ديرباز تا كنون مهد پرورش نخبگان در زمينه هاي مختلف علمي، فرهنگي، هنري، ورزشي، سياسي و اقتصادي بوده است. مسأله اي كه مورد اذعان همگان است و بيان آن از سر تعصب و بومي گرايي نيست. سرزمين ناي ها و نواها و نقش ها و نگارها با قدمتي به اندازه ي تاريخ حيات بشري، امروز تبديل به سرزمين رنج ها و مشقت ها شده است. در ديرباز اين سرزمين در كنار اندوه و مويه و شكايت، شادماني و مسرت، چيستان و چل سرو، لالايي و ستايش زندگي نيز بوده است. امروز اما آنچه بيشتر جلوه گري مي كند اندوه و شكايت است. تقريباً در تمامي بخش ها، لرستان امروز سيري نزولي و قهقرايي يا دست كم ثبوتي داشته است. بدين معنا كه يا رشد نكرده است يا به عقب برگشته است. اما به راستي علت چيست و چه كسي مسئول است؟

در اين خصوص ممكن است ديدگاه ها متفاوت و بعضاً متضاد باشد اما به نظر مي رسد، در شرايطي كه مردم در بيان خواسته ها و مطالبات به حق خود دچار انفعال و ركود هستند و در وضع موجود متوقف شده اند، اين نخبگان عرصه هاي مختلف مورد اشاره هستند كه مسئوليت دارند. مسئوليتي تاريخي كه توجه يا بي اعتنايي به آن، در آينده آن ها را در معرض قضاوت و سنجش اعتبار دقيق قرار خواهد داد و عدم ايفاء آن مصداق بارز خيانت است. در گذشته ي اين ديار هستند بزرگان و دلسوزاني كه نام و نشانشان بر دل ها حك شده و پاك نخواهد شد و صد البته هستند كساني كه علي رغم داشتن منصب ها و مكنت بالا به فراموش خانه ي اذهان سپرده شده اند. از اين روست كه نخبگان و شايستگان ما بايد به دو مسأله توجه جدي نمايند. اول اينكه انسان به ماهو انسان در قبال هم نوعان خود مسئول است. دوم اينكه نام نيكو به سادگي از انسان بر جاي نمي ماند و نيازمند تلاش، تقلا و دلسوزي فراوان است.

امروزه روز با نگاه به اطراف خود معدود افرادي از ديار خود را مي بينيم كه در عرصه هاي مختلف در كنار توجه به منافع خود به موطن خود نيز توجه داشته و هر از گاهي سراغي از آن مي گيرند. اما اين حد از توجه كافي نيست.نخبگان ما در عرصه هاي مختلف بايد همت كرده و پا پيش بگذارند. سياسيون ما با پيگيري ها و رايزني ها، سرمايه داران ما با سرمايه گذاري، ورزشكاران ما با اهداي اميد و شور، دانشمندان ما با دانش ورزي، فرهنگيان و هنرمندان ما با اقدامات آموزشي، فرهنگي و پرورشي دلسوزانه و … همه و همه بايد به ميدان بيايند. سرزمين زرخيز ما با آن پيشينه ي فرهنگي و تمدني به هيچ وجه شايسته ي وضعي كه هم اكنون دچار آن است نيست.

 

* اين نوشتار پيش تر در دوهفته نامه ي آساره منتشر شده است.