توضیح کوتاه کرم دوستی در خصوص یک شعر

بسم الله الرحمن الرحیم هرکسی از ظن خود شد یار من وز درون من نجست اسرار من اخیرا در فضای مجازی غزلی از اینجانب با عنوان جعلی (آقای زر) منتشر شده است که ذهن مخاطبین را به سمت شخص خاصی سوق داده است. این غزل سروده ی سال ها پیش است و در یکی از […]

IMG_0127

بسم الله الرحمن الرحیم
هرکسی از ظن خود شد یار من
وز درون من نجست اسرار من
اخیرا در فضای مجازی غزلی از اینجانب با عنوان جعلی (آقای زر) منتشر شده است که ذهن مخاطبین را به سمت شخص خاصی سوق داده است.

این غزل سروده ی سال ها پیش است و در یکی از شماره های هفته نامه ی سیمره به چاپ رسیده و در آرشیو آن رسانه موجود است.

غزلی با نام (وژ فروش) در جواب یکی از لک زبانان مدعی روشنفکری که در یک جلسه ی ادبی با حضور اینجانب به قوم لک توهین کرد و دلیل مهاجرت خود از یک منطقه ی لک نشین به تهران را بی فرهنگ بودن قوم لک دانست.

بین بنده و آن آقا مشاجره ای رخ داد و به دفاع از هم زبانانم این غزل را سرودم. متاسفانه بعضی درصددند این غزل را به روابط تیره ی بنده با احدی از چهره های شناخته شده ی شهرستان کوهدشت و صد البته فامیل بنده پیوند دهند که اینجانب چنین برداشتی را غلط دانسته و تکذیب می نمایم.

با تشکر/ کرم دوستی

کشکان: اشاره کرم دوستی در متن فوق به شعر زیر است:

وژ فروش

طعنه دامی آشنای، آوِتِنی آسون نیه

نانجیم‌تِر اژ یه دی ای کشورِ ایرون نیه

آشنا تیرون‌نشینه، پویل پِرس و بی‌خیال

وِت ولاتی گَن‌تر اژ لک‌نیشنِ ویرون نیه

وژ لک و باوه لک و تمومِ اِژدادی لَکن    

هویچ‌کسی چن ای پیا، مویش وِل‌دَر و شیطون نیه

وِتمه بین، تجریش و جُردن، باخ‌وحش و سینما

هُم‌ردیفِ میرملاس و شیرز و هومیون نیه

مِ مزونم تخت و بخت و مال و پویل‌ و هیکلت

چوین صفای گا‌شِمار و تنگِ شوه‌خون نیه

اسم و رسمِ دوسلِ سرمایه‌دارِ ناکسِت

خاکِ ژیرِ لنگ‌کلاشِ مردمِ طریون نیه

دِتَلِ مِلّ گَرگَری، ناخن دریژِ سرپتی

نوکرِ شیره‌ژنِ فقیرِ رومشکون نیه

ئه‌ژ شمیرون تا وَنک، عاشق تیرون جَم بکن

هیچ‌کُم ئه‌ر رسمِ وفا، فرهادِ کرماشون نیه

پارک شهر و شهربازی و جکوزی و سونا

چوینِ وهارِ خرمِ سوزِ مله‌شونون نیه

لک و لر، شط زلالن، چوی سراوِ سیمره

آوِ دلیا وَ دَمِ سگ، لیخن و ویرون نیه

دنگ نکه بی‌دردِ نامرد، وژ فروشِ بی‌هُمال

هویچ ولاتی خاکِ پاکِ سلسله و دلفون نیه

«کرم» ئه‌ر لیز هنر، ای بیخ بشیوی، هویچ نماو

نیشِ شعر و قلمِت، بی سر و  بی سامون نیه

 

پی‌نویس‌ها:

آوتن: بازگو کردن/ نایون: نادان/ تیرون: تهران/ نانجیم: نانجیب/ اژداد: اجداد/ مویش‌ ول‌در: دو پهلو حرف زدن/ گاشمار: تنگه معروف بین طرهان و دلفان/ شوه‌خون: تنگه‌ بین خرم‌آباد و الشتر/ لنگ‌کلاش: لنگه کفش/ طریون: طرهان/ دتل: دختران/ مل‌گرگری: گردن بلورین/ دریژ:دراز/ شیره‌ژن: شیرزن/ رومشکون: رومشکان/ دلیا: دریا/ لیخن: گل‌آلود/ ویرون: ویران/ مله‌شونون: گردنه‌ی سرسبز و زیبای یافته‌کوه/ لیز: مأوا/ بشیوی: خراب شود.