قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند

مرتضا خدایگان/ کشکان:

صبحدم از عرش می آمد خروشی، عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند

۲۰ مهرماه، روز بزرگداشت حافظ بزرگ، حافظ وسیع و پهناور، عمیق و بلند و حافظ شاعر است … برای من به شخصه، همیشه ۲۰ مهر روز خاص و بزرگی ست و ماه مهر را از آن جهت عاشق ترم، که بزرگداشت دو قله ی بلند شعر ایران و جهان ( مولانا و حافظ ) با دوام مدام، بر جریده ی آن ثبت است…
هر چند این روزها نمادین هستند و حافظ و بزرگان دیگر شعر، محدود به تاریخ، جغرافی، زمان و مکان خاصی نیستند و در همه ی اینها جریان دارند، اما به سبب اینکه در این یک روز مشخص و در تمام طول روز، ته دلم و پسِ پشت ذهنم، تصویر خوش عطری هست، خجسته و با طراوتم…
احساس میکنم در زمانه ی او هستم، یا او به من سفر کرده یا هر دو…
…
بزرگی که نامش را نمی دانم، که درود بر شرفش هر که هست و هرکجا، که چقدر زیبا می گوید: «حافظ، نه سعدی زمینی ست ، نه مولانای آسمانی، اما فضای بین زمین و آسمان را پر کرده است» و چقدر این فضا بی نهایت و همه جانبه است.
برای شناختن و سخن گفتن و شنودن درباره ی حافظ، زمان بسیاری لازم است … زمانی در حدود – از سده ی هشتم به این سمت ، تا ابد –

خجسته ی ایرانیان و جهانیان باشد این روز بزرگ و این شاعرانگی آیینه در آیینه و این تغزل تا هنوز …?