درخت سبز بلوطم که برگ و بارم نیست/ باد هم بوی آتش می دهد!

جنگل های زاگرس حدود۵۵۰۰ سال پیش تشکیل و با سطحی بیش از ۵ میلیون هکتار حدود۴۰درصد از جنگل های ایران را به خود اختصاص دادند. جنگل های بلوطی که سرمایه های عظیمی هستند و تجمع گسترده ای از آن ها در پارک جنگلی بلوران وجود دارد که هر روز میزبان دوستداران طبیعت بوده اند تا زیر سایه آن ها روز خوشی را سپری کنند.

اما پنج روز تمام، درختان سرزمینم یکی پس از دیگری دست در دست هم با شعله هایی که به جان شان افتاده سوختند و ساختند تا جایی که شاهد سوختن شاید بیشتر از ده هزار درخت بلوط بوده ایم. شعله هایی که در آغوش باد افتاده بودند و قرار از هم ربوده بودند. دلیلش هر چه که می خواهد باشد بی توجهی عده ای که با عصاره های جان درختان کباب درست می کنند و یادشان می رود که خاکسترش را خاموش کنند یا آن ها که ته مانده ی بی اهمیت سیگارشان چنین اتفاق مهمی را رقم می زند، چه فرقی می کند وقتی دود عمل شان قلب مان را می سوزاند.

حالا از دور نشسته ایم و خاکستر درخت های مان را لابه لای دود عظیمی که اسمان را فرا گرفته نظاره می کنیم. و چشم امید دوخته ایم به دست های زخمی مردمی که با تمام جان و دل آمده اند تا شعله های آتش بیشتر از این ها روح مان را نسوزاند…

مردمی که از شهر و روستا آمده بودند و آتشی که می توانست بیشتر از این ها پا بگیرد و بیشتر از این ها بسوزاند. کاش! همان طور که سر انگشتی حساب می کنیم که مثال اگر سالانه فلان مقدار کتاب و دفتر بیشتری استفاده شود، معادل است با بریدن فلان تعداد درخت بیشتر و این یعنی فاجعه؛ سر انگشتی هم که شده با خودمان حساب کنیم پنج روز متوالی سوختن ۱۰ هزار درخت بلوط چه قدر فاجعه است؟!

این روزها باد هم بوی آتش می دهد و شیون باد در سوگ درختان تنها صدایی است که گوش هایم می شنود. دقیقاً در همین برهه ی زمانی، در مدارس تهران بلوطستان بنا می کنند تا بچه ها یاد بگیرند که بلوط سرمایه است، در حالی که در لرستان سرزمین بلوط ها، این درختان به آتش کشیده می شوند تا مبادا بچه ها یاد بگیرند بلوط ها آرامش خانواده اند…

در این شرایط حتی یک دست هم صدا دارد،

جنگل ها را از نو بکاریم

سبز خواهند شد

می دانم

می دانم

می دانم….

سیده فرشته ابوالوفایی
دانشجوی کارشناسی حقوق