پیش فرض ناداوری و شکست ورزشکاران ایرانی در مسابقات بین المللی
باز هم ناداوری، باز هم حق ما را خوردند!! عزیزالله حاتم زاده*/ سرویس ورزشی: ما ایرانیان اساساً متاثر از واقعیات تاریخی در دوره معاصر تا حدودی حس خودقربانی پنداری داریم. این موضوع که در سطحی گسترده تر توسط جامعه شناسان و تحلیلگران مسائل ایران با عنوان “تئوری توطئه” مورد تحلیل علمی قرار گرفته است، توسط […]
باز هم ناداوری، باز هم حق ما را خوردند!!
عزیزالله حاتم زاده*/ سرویس ورزشی: ما ایرانیان اساساً متاثر از واقعیات تاریخی در دوره معاصر تا حدودی حس خودقربانی پنداری داریم. این موضوع که در سطحی گسترده تر توسط جامعه شناسان و تحلیلگران مسائل ایران با عنوان “تئوری توطئه” مورد تحلیل علمی قرار گرفته است، توسط دولت ها و کارگزاران جامعه نیز در یک نیم قرن اخیر تشدید شده و بارها مورد تکرار و تاکید قرار رگرفته است به گونه ای که در ناخودآگاه ما رسوخ کرده است. نمود عینی این مساله را در مسابقات مختلف ورزشکاران ایرانی در عرصه بین المللی دیده ایم. تقریبا همه ما موارد متعددی را به یاد داریم که ورزشکار، مربی، گوینده ورزشی و سایر مردم بعد از شکست از ناداوری علیه ایران سخن می گویند. این جمله را از همان بچگی بارها و بارها از تلویزیون توسط کارشناسان و مجریان ورزشی شنیده ایم. ورزشکار ایرانی نیز به عنوان عضوی از این جامعه، با این پیش فرض وارد میدان مسابقه می شود.
وجود این پیش فرض، باعث می شود تا ورزشکار ایرانی حساسیت دوچندانی به تصمیمات داوری داشته باشد و در صورت مشاهده یا حتی تصور کوچکترین خطایی از سوی داور، عصبانی شده و تمرکز خود را از دست بدهد. به گونه ای که به جای ادامه تلاش برای پیروزی در میدان، با بغض و خشم از ادامه مبارزه ناامید شود. این مساله همچنین عموم مردم و به ویژه کاربران فضای مجازی را همواره در حالت آماده باش نگه داشته تا در صورت مشاهده “ناداوری” از جانب هر شخص یا سازمان بین المللی علیه ورزشکاران ایرانی، به آنها هجوم برده و اعتراض خود را نشان دهند.
اما واقعیت این است که آنچه ما به عنوان ناداوری علیه ورزشکاران ایرانی به یک اسطوره تبدیل کرده ایم و به این وسیله حساسیت مردم و ورزشکاران را درباره تصمیمات داوری در مسابقات ورزشی بین المللی بالا برده ایم، عمدتا “اشتباهات داوری” است که جزئی از ورزش حرفه ای است و فقط مختص به ما نیست. در جام جهانی ۱۹۸۶ گل نادرست مارادونا به انگلیس از سوی داور صحیح اعلام شد و در جام جهانی ۲۰۱۰ نیز داورگل صحیح لمپارد به آلمان را نگرفت. ما باید بپذیریم که هر اشتباهی علیه ما لزوما به معنای ناداوری نیست.
شاید در موارد اندکی ناداوری علیه ما صورت گرفته و به صورت سازماندهی شده و با برنامه ریزی حق ورزشکاران ایرانی ضایع شده باشد. اما باز هم نمی توان گفت این مساله صرفا مختص به ورزشکاران ایرانی است. جهان، حداقل در زمینه ورزشی، علیه ما متحد نشده و برای شکست ورزشکاران ایرانی برنامه ریزی نکرده است. اما ما با بزرگنمایی این موضوع، زمینه باخت ورزشکاران ایرانی را پیش از شروع مسابقه فراهم می کنیم. شاید اگر عبدولی و بهداد با این پیشفرض وارد میدان نمی شدند، در آن لحظات حساس پایانی ذهنشان تمرکز بالاتر و پاهایشان قدرت بیشتری برای جنگیدن داشت.
*دانشجوی دکترای روابط بین الملل دانشگاه تهران
درود بر شما نویسندۀ محترم و سپاس از کشکان و کشکانیان؛
موضوع جالبی را مطرح کرده اید و حق با شماست. این احساس که ما قربانی هستیم ریشه های فرهنگی دور و درازی دارد و یک نمونه اش همین ادعای ناداوری . واقعیت این است که نه تنها انسان بلکه حتی ابزارهای دقیق آزمایشگاهی هم ممکن است خطا کنند و این که ما فکر می کنیم عالم و آدم دست به دست هم داده اند که حق ما را بخورند، تنها می تواند ناشی از خودبزرگ بینی و احساسات نارسیستی و توهم توطئه باشد.
جالب آن است که اگر خطای داوری به سود قهرمانان ما باشد، آن گاه خودمان را به آن راه می زنیم که انگار ندیده ایم و جال تر آن که گاه همین خطا را نیز حق طبیعی خودمانمی دانیم… به راستی چرا ما اینچنینیم؟!!
[پاسخ]