لک‌سروی لک‌امیر در فراق شیرکو بی‌کس

داخم شیرکو
شیرکو شور شعرت گیان و سُخان سزانم
داخ مَرگت بی کس شاوار اَرن لرانم
توریسکه ی آگری اَر ئی وولات چوله
کورا بی و کوشریا آگر گویر باوانم
خم مرگت خم خمانت شیرکو
کله که و کو بیه‌اَر بان خرمان  خمانم
شیرکو تو داخ بیکسیت برده ژیر گله وا
من گیر و گیروده ی زلم و جور ناکسانم
چوو باز جنگی ک پایتیه اَر پَر بال ووژ
هنی پایم دیم زام حورده تیر خیشانم
شرط بو بیکسیت اَر وولات جار بکیشم
بسزم پی بی په نای بنچینه و هم باوانم
ای دودمان من و تونه دودمان بی کسیکه
پی تو و پی دودمانم شیرکو پریشانم
پریشانم پریشان تر اَژ هه رروژگار تَلی
دَرد مرگت ماموسا نیشتر آزای سُخانم
بی کس تا کی بنالیم پی ژاری باوانمان
ای هه‌ژاری باوانه هاوار پشت شکانم
وه ای گشت سالل سیه پشت و پنای نرسی
اه وه رَ سی خنجه ری بی پل پو ئیک چکانم
داخ بی که سی شیرکو داخ بی برای برا
چوار چله گه باوان و خرمان دودمان چویچانم
ای همکه هاوار تونه شیرکو نه پی بی کسی
بی کسی و بی برای نیشتمان باوان رمانم
ماموسا دَسم بگر من نیله جا بورمه گرد
جفای نابرایی چوو دار ووی چه مانم

ترجمه به فارسی:
متاسفم شیرکو
شیرکو داغ شور اشعارت جان و استخوانم را سوزاند.
داغ مرگ تو بی کس شبهایم را دگرگون ساخت.
جرقه ی آتشی در این ولایت خالی.
خاموش و ناپدید گشت آتش اجاق دودمانم.
غم مرگ تو، غم همه ی غمهایت ای بی کس
تلنبار و جمع شد بر روی خرمان غمهایم.
شیر کو تو داغ بی کسی ات را به گور بردی.
و من گیر و گرفتار ظلم و جور ناکسان هستم.
مانند آن باز شکاری که به پر و بال خویش نگریست.
زمانی نگاه کردم دیدم زخم خورده تیر کسان خویشم.
شرط می بندم بی کسی ات را به دنیا جار بزنم.
همیشه بسوزم از برای بی پناهی اجداد و دودمانم.
دودمان من و تو دودمان بی کس و بی پناهی است.
برای تو و برای دودمان شیرکو سخت پریشانم.
پریشانم، پریشان تر از هر روزگار تلخی.
درد مرگ تو استادم تا عمق استخوانهایم نفوذ کرد.
شیر کو تا کی بنالیم از برای بیچارگی دودمانمان؟
خواری و تهیدستی دودمانمان فریاد کمرم را شکست.
در طول این سالهای شوم و سیاه پناهگاهی نبود.
هر آنچه بود خنجری بود که تمامی وجودم را متلاشی کرد.
داغ بی کسی شیرکو، داغ بی برادری برادرم.
چهار ستون و خرمان دودمانم را بر باد داد.
این همه ناله های تو شیرکو از بیکسی و بی پناهی.
بی کسی و بی برادری ساختمان دودمانمان را ویران ساخت.
استاد، دستهایم را بگیر، تنهایم مگذار، مرا با خود ببر.
جور و جفای برادرانم مانند درخت بید خمم کرد.

با سپاس از آقای حمید رحیمی که این سروده را در اختیار لکنا گذارد.