شعر لکی «سایَه باوَ و دا»

“سایَه باوَ و دا”
خاوا نوردم یه شو تا گه صو
زاقْ بوومَر چاره رَشِم اِ تَر بو
خم خم مَه مَکرد اَوَر دَم وژما
گِلِی مه مکرد گلی اَر خدا
موتم چاره مه اَرا هونه سَه
مه دی شَکَتم خدا دی وَسه
سئ همسامو که غیبتیژ نوتی
پولدارت دیه شَنَه نوم بوتی
بپاتئ اَرئ چه بنزی دری
تا پار نیاشتی کت شلوار شری
روژْگار و شُوْگار هر مَرئ مَسئ
شلِ قُمَرو بنز اَرا چه سئ
یونه کلاشیر ناشتا صوونه
سر توشکا مورن اَرا عصرونه
مه اَرا نِیرم چَمِه او کمه
زندگیم اَرا پر چَمئ خمه
چَنئ بدوم اَرا گُپه نون
چنئ رعیتی اَرا بری خون
چک و چول بیمه چنئ چال برزی
زندگی ولا قَرون نمرزی
رو خوشت نهات هر هن مردمه
سِه هلاماتت چو آوردمه
هر گَلئ لیزی اَ پا سا دارئ
حق یوژه نِیرم نهاتت بارئ
اَنی چه موشن مچرخئ فلک
چرخ تونمو نگست ناوژمه ور دلک
دی ولَکتم هَرَسیم تنگه
ریشِم گرتیه هر اَژ اِ رنگه
خدا یه عمره زندگیم شره
شاتی اِ گپمه کوی دنلره
اِ وقتی چمم واز بیر دنیا
روژْ خوشم نی اَر گلارمه دما
پارک بادیمو سر لاسکو در مال بی
اپل آیفونمو گوشل گمال بی
شاول جافی و کوش علیدوسی
اسکوتر چه بی اسکیت اَر کو بی
اَوَه گجری یوژه کلنگیم
مگر چن سال مه زنی بمینیم
اَخه سیفام کرد دَمم گرته ور
تا دی کلاشیر دنگ هتی اِ سر
هَُر داشتی رنگ شاو رشا مکردی
نورِه رو آساره وا مُوِرْدی
هَر اَ وَر گپا خاوِم کـَته رئ
اِ نوم اِ خاوه چمه سفرئ
خدافظیم کرد اِ باوَم و دام
وتم تا یه سال مه دی آ نمام
بچم کار بکم نشنوم طنه
مه پولدارا بوم پولدار چو شنه
پشتم کردِره دام وتْ گری بیس
گپی سیت بوم بعدشم رو نیس……
زندگی یه نی پول و پولداری
شُکِر خدا کو کم نعمت ناری
و زور وژم گرت پر خَنه بردما
وتم کُم نعمت اَ نوم دل وژما
باربَنم جم کرد رئِ م گرتِه ور
دام و کاسه آو منو کرده سر
چِمه کار کردن گرئ آ نوسام
شو و شوَکی شل بیه دی پام
اَرا پولداری هَر هَلْگْ مه میا
تا ماشی خوئ آوشتمه ژیرِ پا
ماشی اسپورتیج، آیفون ۷ پلاس
خلاصه بیمه پولدار با کلاس
خَوَر مئ نگرت ائ روژگارونه
اِ ائ آبادی تفریمونه
گِـلِم آوردا دی هَتْمَرا مال
و یه گونی پولا بعد یه سال
دیْم قرَّه قلا لوله گرگه مائ
کس اِ مال نیه اِ نوا مه بائ
مالَه مون مری برهوتی بی
برا دا باوه کس اِ مال نوی
صدا موری هت اِ مال همسامون
چمِه نزیک تر داٰمه ملاوون
وتم اَرا دام دنگ اَرا ماری
اَرا چه مکِی هر گری زاری
دنگ اگر ماری اَرا باوت بار
باوه مه چاته تفری بئ عار
تفری نهات و چاره رشم
همسا مه بیه همال بن کشم
وت خیرت بیه گلار اِ دوما
بچؤ پول بشمار تفری بئ داٰ
بنیشه ماشی شاسی بلنگت
بچو هَر حرص بئ پول بارِه چنگت
منه تفری تنیا و بی کس
اَر سوکی نیشتم زونیم گرتِه دس
روژِ سفرم آوِردْمه ویرم
گوشم نَگِرت اِ گپل داٰ پیرم
وقتئ دام وتئ پر خَنه بردْما
وتم کُم نعمت اَ نوم دل وژما
نعمت نه پول بی نه ماشی مأوا
نعمت وژت بینْ اَ وژت بین داٰ
هَر هونه کشمات عکسی اَ وَرِم
تُمَرز دَسی هتْ کیشْیایه سرم
اِ خاو چشکیما دام وت روله چات
چمم نور گرتئ اندازه ولات
ماچ تُولم کردا هر هُونه مَنو
مَری کل دنیا ته را او سَنو
سِر باومم کرد ناشتا مهواردی
خوشمَه مای خنِه آ نمشاردی
برام هتِه نُوم مَری یلی بی
یلئ بی مریْ دوما لونَه دی
چِمَه فکررا جواو مئ ناوِرد
ائ کل وِمْروَ مه اَراچه کرد
دُوَشو بیخود ای کُل دَم مه دا
دلگیریژم کِرد اِ وژم خدا
مِنه آخر شرْ مزگِ سر خراو
ویرهوشم نیاشت دَشُو وره خاو
خدا نازارَم اَرینم نگر
خدا شُکِرت خدایا شُکِر
دی هتْمِه وژم وقتی شُویم دی
زَله زِر بیمه دی پا پِی نُوی
اَر وَ کُته نو تو دَمت کردا
یا وَ چُوکل چو زمسونت بردا
اَر کُل داراییت گاو گرئ بی
نالیتْ کُچک و پتوت هَُرئ بی
کلاو هاوا دَه کوئ ها پَرت
سایه باو و دا ها بلنگْ سَرت
حسین اَر گستت خوشی بشماری
شُکر خدا کُو کــَم نعمت ناری

شاعر: حسین خسروی نورعلی