لک سروده / نازه کم

«نازه کم»

یِه شِو اَژی شِوِلَه اِ گیونَه کَم
یا مَـمِرم یا هَتِنِت بونه کم

مه بمِرم بوری گِری، تا بِکِیم
ارا بَخَل چینی مِنی جا بکیم

فکره مَکِین هونَه بِکِین خسته موم؟
یا گه بوشی نِمِم مِه دَس بسته موم؟

نه نه رفیق، شَکَت بین اِ کار نیَه
عاشق که اِ معشوقی بیزار نیه

کم پِتِه لا بو، کُل کَسِم، نازه کَم
گری بِلاون تو وَگَــر سازه کم

کم بو خوَشِت اِ مِه بگِر گوپ انار
داوِل عزیز شیوه رنگین چوی چنار

چوی چِنگِری آگر ا دشتم نَکَــه
بی وارون و بی واو و وَشتِم نکه

نوم خدا ارا ایی بَن بِقاوتَـه
گیون مهدیِت یَه وِژتی یا نِقاوتَه

 

«ترجمه فارسی»
(۱) شبی از این شبها ای عشق من، یا می میرم و یا امدنت را بهانه میکنم.
(۲) تو را به جان من سوگند بیا لحظه ای آرام بگیریم و برای در آغوش گرفتن هم دنبال جایی (آرام و امن) بگردیم.
(۳) فکر میکنی اگر اینگونه با من رفتار کنی خسته میشوم؟ یا اگر مرا نخواهی ناامید می شوم؟
(۴) نه نه! ای دوست، خسته نخواهم شد؛ عاشق که از معشوق خود بیزار نمی شود
(۵) قهر نکن همه ی زندگی من، نازنینم؛ دمی بخوان و همراهی کن با سازم
(۶) بوی خوشت را از من نگیر، تو که گونه هایی همچون انار داری؛ و قامت رعنایت همچون درخت چنار است.
(۷) همچون چنگری (نام منطقه ای جنگلی در شهرستان کوهدشت) آتش به جانم نزن؛ و باران و باد و نسیم را از من نگیر
(۸) ماشاا… به این زیبایی و آراستگی خدادادی ات؛ جان من (مهدی) این تویی یا نقاب و ماسک به صورت زده ای؟

 

شاعر: مهدی گرایی گراوند