غزل

مه خارت بیه شوخونه عشقم

کپر رمیائه ئه توفونه عشقم

هزارون کوشته داسیِ دودمونم
مه تنیا لشه نیفه گیونه عشقم

هر روژ ئه آسمو دالَ ماواریِ
کموتر بازآسه مونه عشقم

اسر چیمله مه بیسه لافاو
لافاو بردی وه  دس وارونه عشقم

ئه ملکِ که ولات مرید مالن
رئیته سر وه ژیره خونه عشقم

وارو هم دشمنه وه گرده باخم
دارَ پل پل بیه بوسونه عشقم

دسه گرگ و شوُوُن های نوم یه کاسه
مه ورکه کورپه کی نایونه عشقم

 فلک هر چی خصه هایه نوم عالم
کولو کو کردیه ار شونه عشقم

شاعر: “علی کولیوند (لک)”

من غارت شده شبیخون عشقم/کلبه ای ویران شده در توفان عشق
هزارن کشته داده است دودمانم/من تنها جنازه نیمه جان عشقم
هر روز از آسمان دال (عقاب) میبارد/ من کبوتر باز آسمان عشقم
اشک چشم هایم سیلاب شده است/ مرا سیل عشق با خود برده است
در سرزمینی که همه مرید مال و ثروتند/ من رعیت سر به زیر خان عشقم
باران هم با باغ من دشمن است/ درخت تکه تکه شده ی بوستان عشقم
دست گرگ و چوپان در یک کاسه است/ من بره کوچک عشقم
فلک هر چه غصه در عالم است/ همه را جمع کرده بر شانه های عشق من