غزل

گل واژه شعر ترم چون گل به کارت پر پرم/ نارد رمق کلک دلم چاک گریبان میدرم
شوخ است و نرگس چشم او حیران رویش ماه نو/ طعنه زند خورشید را آتش درون پیکرم
خشکیده لبهای بهار ای ابر خوش باران ببار/ نامت بهاران میکند سبز حریر دفترم
دل بو کند بوی تو را بر گرد این ماتم سرا/ رخت سیاه شب زده حلقه چو گیسو بر درم
سیلاب طوفان دیده ای یا در بیابان رفته ای/ گاهی ز شوقت سیل و گه خار مغیلان یاورم
چون آدم اندر باغ گل از عشق فردوست چو مل/ کردی هبوط از باغ دل رفتی چرا ای دلبرم
فرمان بده تا بشکنم عهدی که باید نشکنم/ پیمان اگر بندد بهشت من یک نگاهت میخرم
زنجیر زندان بر گشا رعنای خوش سیمای ما/ دوزخ اگر وصلت بود تا قعر چاهش بر پرم

شاعر: بهروز پیری