آیا لکی گویشی کردی است؟/ فرامرز شهسواری

  مقاله زیر با عنوان “لکی و کردی” نوشته آقای فرامرز شهسواری و چاپ شده در مجله ISI “ایران و قفقاز” است. نسخه اصل مقاله به زبان انگلیسی است که در اینجا برای خوانندگان و علاقه مندان گرامی بخشهای مهم آن به ویژه نتیجه گیری را به فارسی منتشر میکنیم. معرفی: عنوان مقاله: لکی و […]

Iran-_Laki_Language_Map

 

مقاله زیر با عنوان “لکی و کردی” نوشته آقای فرامرز شهسواری و چاپ شده در مجله ISI “ایران و قفقاز” است. نسخه اصل مقاله به زبان انگلیسی است که در اینجا برای خوانندگان و علاقه مندان گرامی بخشهای مهم آن به ویژه نتیجه گیری را به فارسی منتشر میکنیم.

معرفی:

عنوان مقاله: لکی و کردی Laki and Kurdish

نویسنده: فرامرز شهسواری Faramarz Shahsavari از دانشگاه دولتی ایروان

منبع: مجله ISI ایران و قفقاز شماره 14 سال 2010 برگه های 79 تا 82

چکیده و نتایج (در برگردان فارسی):

هدف اصلی این مقاله بررسی مجموعه سنتی تغییرات آوایی تعریف شده توسط مکنزی و بررسی ارتباط آنها با زبان لکی است. این مجموعه تغییرات آوایی ویژه و مختص گویشهای کردی تبار بوده و هر گویشی که از این قواعد پیروی نکند کردی نبوده و آنرا باید زبانی متقاوت دانست.

در بسیاری از مجامع به طور سنتی لکی را زیرشاخه ای از گویش های کردی تبار و در مواردی نیز آنرا یک گویش گذار میان کردی و لری دانسته و در برخی موارد دیگر لکی را زبانی جدا و مستقل معرفی کرده اند.

لک زبانان ذر جنوب غربی ایران و جنوب شرقی عراق و در حد فاصل بین مناطق کرد نشین و لر نشین متمرکز شده اند. برخی گروههای کوچکتر از لک ها نیز در سایر نواحی ایران همچون آذربایجان شرقی و نواحی جنوب دریای خزر سکنی گزیده اند.

تنها در اواخر قرن 20 بود که مطالبی کم و بیش در باره لکی از مازندران و لرستان برای نخستین بار توسط میرچراغی (1990) و لازارد (1990) منتشر گردید. از آن زمان به پس پژوهش خاصی در این باره صورت نگرفته است. این در حالیست که در سالهای اخیر یک بحث و جدل درباره منشا و خانواده زبان لکی آغاز شده است(آنوبی 2004 و 2005).

شوربختانه طبقه بندی کنونی درباره زبان لکی به طور کلی بر پایه اظهار نظرات و دیدگاه های مردمان لک زبان است تا بررسی علمی اطلاعات و داده های موجود (توضیح لکستان: نگارنده به درستی این مسئله را درک کرده است چرا که لک های همدان و لرستان در اغلب موارد خود را لر و لک های ایلام و کرمانشاه خود را کرد میدانند).

موضوع طبقه بندی زبان لکی هنوز نیز موضوعی باز برای پژوهش و بررسی است. بسیاری از زبان شناسان لکی را زبانی جدا و مستقل ولی نزدیک به کردی معرفی کرده اند (ایزد پناه 1978). برخی دیگر لکی را در خانواده گویشهای کردی تبار (ویندفور 1989، لازارد 1992، کماندار فتاح 2000) و برخی دیگر زبان لکی را حد واسط و گذار بین کردی و لری دانسته اند (آساتریان 2009).

نتیجه گیری کلی این مقاله اینست که لکی از قواعد کلی گویشهای کردی تبار تبعیت نکرده و اشتراکات بین زبان لکی و گویشهای کردی تنها به خاطر اشتراکات موجود بین تمامی زبانهای شمال غربی ایرانی است.

توضیح لکستان: همانگونه که نتایج این بررسی و مقاله علمی نشان میدهد علی رغم اشتراکات فراوان زبانی، زبان لکی به هیچ وجه در طبقه بندی گویشهای کردی قرار نگرفته و این اشتراکات مواردی است که به صورت طبیعی بین تمامی زبانهای شمال غربی ایرانی مشاهده می شود.

لری نیز لهجه ای جنوب غربی است و هیچ زبانشناسی لکی را لری نمیداند چرا که اصولا لکی از خانواده زبانهای شمال غربی است. تنها در پاره ای منابع لکی را حالت گذار و میانی بین لری و کردی دانسته اند

**************************************************************************

شاه عباس اوّل در دورة صفويه لك ها را به لرستان منتقل كردو درآنجا سكونت داد و طايفة «سلسله» كه قبلاً در منطقة ماهيدشت كرمانشاه ساكن بود و طايفة «دلفان» در قرن سوم تُيولي در شمال لرستان داشته اند و طايفة « باجلان» از منطقة موصل آمده است. اراضي مسكوني لك ها شامل شمال و شمال غربي استان لرستان مي شود كه گاهي «لكستان» خوانده مي شود.(نك. دايرة المعارف فارسي. مصاحب. ذيل واژة لك).
اقوام لك در سه بخش هرو، سلسله و دلفان سكونت دارند.در هر يك از اين سه ناحيه ايلات ، تيره ها و طوايفي از قوم لك زندگي
مي كنند وبه نظرمي رسد كه اين قوم بزرگ بنابر دلايل مختلف و در زمان هاي متفاوت به نقاط ديگر ايران نيز مهاجرت كرده و ساكن شده‌اند ؛ مثلاً، تيره هايي از طوايف لك دلفان به شمال ايران رفته و اكنون در دهكده هاي مكارود، تيت دره و كجور ساكنند و به دلفاني مشهورند. لهجة آنان لكي و پيرو مذهب اهل حق مي باشند.
همچنين تيره ديگري به نام خواجه وند با گويش لكي در اكثر دهكده هاي كلاردشت و كجور ساكنند.
طايفه اي به نام كوروني «kuroni » از لك هاي طرهان به دهكده‌هاي خدا آباد و شاپور كازرون و چهل چشمه شيراز مهاجرت كرده و ساكن شده اند.گروهي به منوخان جيرفت كرمان رفته و اكنون نيز با گويش لكي و فرهنگ قبيله اي خود زندگي مي كنند.
در استان كرمانشاه دهستان هرسين ، قسمت جنوبي دهستان هاي درود خرامان و نيز دهستان هاي عثماوند و خلالوند به گويش لكي صحبت مي كنند.
در استان ايلام دهستان هاي زردلان و هليلان و بيشتر اهالي منطقه سيمره به گويش لكي صحبت مي كنند.
در استان همدان گويش لكي در بين تركاشوندها و خزل ها متداول است.
در شهرستان قزوين طوايف كاكاوند و غياثوند به اين منطقه تبعيد شده اند و به احتمالِ قريب به يقين كاكاوند ها در زمان نادر شاه افشار به اين منطقه كوچانده شده اندو اين طايفه خود به دو شعبه «مسيح خاني» و «نامدار خاني» تقسيم مي شوند.طايفه غياثوند هم شعبه اي از ايل
«سلسله» است كه به وسيله آغا محمد خان قاجار به نواحي قزوين تبعيد شده اند.
بنابر آنچه گفته شد بي ترديد لك ها اقوام مهاجري هستند كه عمدتا در لرستان سكني گزيده و در نقاط مختلف ايران نيز پراكنده شده اند .
پيشينة تاريخي و ريشة نژادي آن ها را نه مي توان « كرد» دانست و نه مي توان به طور قطع و يقين «لر» دانست. ليكن امروزه « لك ها» شايد به سبب سكونت ديرين خود در لرستان- خود را « لر» مي دانند.
اما از ديدگاه زبان شناسي و ساختارِ كلامي با زبان لري تفاوت دارد. هر چند تا كنون مرز ميانِ دو زبان از لحاظِ تحولاتِ صوتيِ حاكم بر زبان هاي ايراني كاملأ مشخص نشده است. برخي از زبان شناسان و محققانِ گويش هاي ايراني عقيده دارند كه گويش لكي و لري در زمرة گويش هاي جنوب غربي ايران هستند و بعضي ديگر عقيده دارند كه لكي جزو گويش هاي شمالي و لري شاخه اي از گويش هاي جنوب غربي ايران است.
به بيان ديگر ، محققان تاريخ زبان فارسي به دو گروه زباني عقيده دارند؛ يكي زبان هاي غربي ايراني و ديگر زبان هاي شرقي ايراني. زبان‌هاي ايراني كه دنباله گويش هاي غربي باستاني هستند، جزو گروه زبان هاي غربي ايران به شمار مي روند و آنهايي كه دنباله گويش هاي شرقي باستاني هستند، جزو گروه زبان هاي شرقي ايران محسوب مي گردند. لذا زبان هاي ايراني غربي به دو گروه تقسيم مي شوند:
1) زبانهاي ايراني شمال غربي 2) زبان هاي ايراني جنوب غربي
گروه اوّل از گويش هاي باستاني ريشه مي گيرنند كه در سرزمين ماد و پارت ؛ يعني، بخش شمال و شمال غربي فلات ايران رايج بوده اند نظير زبان كردي و گويش هاي قبايل كرد ، گوراني، زازا و…… ، زبان بلوچي ، زبان تالشي ، زبان هاي گيلكي و مازندراني، گويش هاي ايراني مركزي و برخي گويش هاي فارسي ، گروه دوّم از گويش هاي باستاني جنوب غربي فلات ايران ( سرزمين پارس/ پارسه) ريشه
مي گيرند.
زبان پارسي در ميان زبان هاي كنوني جنوب غربي مهم تر از ساير زبان هاست و زبان هاي تاتي و لري و لري بختياري و اكثر گويش هاي محلي فارس و لهجه كومزاري جزو زبان هاي ايراني جنوب غربي محسوب مي شوند.
اما آنچه كه باعث تفاوت در زبان هاي شمال غربي و جنوب غربي مي شود همان تحولات و دگرگوني‌هاي صوتي است كه در دورة باستان، ميانه و جديد زبان فارسي و گويش هاي مختلف آن ديده مي شود.
بنابر اين ، مطالعات انجام شده بر روي واژگان و ساختار دو زبان لري و لكي ثابت نموده كه زبان لري و شعبه هاي مختلف آن در زمرة گويش هاي جنوبِ غربي ايران هستند و زبان لكي در ميان گويش هاي شمال غرب ايران قرار مي گيرد با توجه به اين نكته كه لك ها اقوامي مهاجرند كه از سرزمين هاي شمال غربي به منطقة لرستان كوچانده شده اند.

Reference: http://sorna.info