نامه ای به معلمان

با سلام و درود بی نهایت خدمت همه معلمان و مسئولان نهاد آموزش و پرورش و با تبریک فرا رسیدن هفته معلم به جامعه فرهنگی…

روی سخنم با جمعیت زیادی است با معلمان و مسئولان نهادی پر تاثیر و حیاتی در جامعه،نهادی انسان ساز، آینده ساز یعنی آموزش و پرورش…….

خوشبختانه اکثر معلمان با اخلاق و با نجابت هستند که دو حالت دارد یا انسان های خوب و مثبت به این شغل مقدس گرایش پیدا می کنند یا معلم بودن، انسان را به سوی کمالات سوق میدهد که هر دو را به فال نیک می گیریم.

عرض بنده حول موضوع سهل انگاری یا بی تفاوتی یا ناآگاهی به برخی مطالعات روانشناسی کودک و نوجوان است که متاسفانه جای خالی

مطالعه در عصر حاضر برای تمام اقشار و سنین به شدت احساس می شود و شاید ریشه بسیاری از معضلات و ناملایمات است.

مدرسه جایی است که شخصیت بسیاری از انسان ها در آنجا تکمیل شده و شکل می گیرد. در مدرسه کودکان و نوجوانان مثل یک نوار خام در معرض رفتار و حرکات، نوع پوشش، افکار، اندیشه ها و علایق معلم قرار می گیرند و الگوبرداری می کنند…..و برخی معلم ها گاهی بدون توجه به این نکته، هر طور مایلند و شرایط  جسمی و روحی و مالی‌شان اقتضا میکند، ظاهر می شوند.

یادتان نرود حس انسان دوستی و مسئولیت پذیری را باید از کودکی در افراد نهادینه کرد، شاید این دانش آ موز امروز، تکنسین اتاق عملی شود که روزی در آینده عزیزان شما و ما به دست او سپرده می شود.

شاید این کودک و دانش آموز امروز، پزشک، پلیس، دندانپزشک، راننده یا کشاورزی شود که ارتباط مستقیمی با مرگ و بیماری و سلامت و آسیب فرزندان، پدر و مادر، همسر و عزیزان ما و گاه خود ما دارد…

در ذهن کودک و نوجوان ارزش اقتصاد و پول را کمتر از انسانیت و نوع دوستی قرار دهید تا در آینده از حق کشی-رشوه خواری – اختلاس در نهادها و ارگان ها کم شود و در قشر پائین دست جامعه از دزدی، جیب بری، قاچاق کالا و مواد مخدر و چاقو کشی و دیگر جرائم کم شود.

براستی که می توان با صرف هزینه های کوچک و وقت ها نهادن و مطالعه های جزئی در کودکان و نوجوانان از فاجعه های بزرگ در آینده ی آنها جلوگیری کرد و جامعه سالمی داشت و از هزینه های کلان در بخش مددکاری اجتماعی، راه های مقابله با بزهکاری، اعتیاد، آسیب های دیگر جلوگیری کرد.

بیائید قناعت به موجودیت، خانواده، به ظاهر و آفرینش را در کودکان نهادینه کنید تا از رقابت های ناسالم، پوشش ها و جراحی های غیر ضروری در بزرگسالی شان کم شود.

براستی که معلم بودن لیاقت می خواهد، بیائید پیش خدا مثل انبیا رو سفید محشور شوید.

نمی گویم علایق، تنوع و رفاه را کنار بگذارید ولی بخاطر خدا و چشم و گوش تشنه ی  نوجوانان که اکثرأ از طبقه متوسط و پائین جامعه هستند حتی الامکان ساده و سالم و بی حاشیه و آزاد از هر تجمل گرایی در مدرسه ظاهر شوید! به خصوص خانم ها که وظایف سنگین تری دارند و مادران آینده این سرزمین از دیدگاه و منش  و رفتارآنها الگوبرداری می کنند.

ای انسان های معتقد، مراقب چشم و گوش و فکر کودکان و نوجوانان محیط اطرافتان باشید چون پرسش ها و جاهای خالی زیادی در ذهن دارند یادتان باشد آثار ماتأخری که در دین ما تأکید بسیار بر آن شده، شاید همان جای خالی هایی باشد که ما بی تفاوت و سهل انگارانه پر کردیم….یادتان باشد کم شدن مطالعه در کودکان و نوجوانان باید برای همه نگران کننده باشد هر شخص به نوبه خود مسئول است راه چاره ای  بیاندیشد.

گاه «به خاطر خدا» وقت یا هزینه ای کوچک صرف کنید و کودکانی که مشکلات دارند  را به مراکز مربوطه ارجاع دهید (مثل مرکز مشاوره- بینایی  سنجی- شنوایی سنجی و….) چون گاهی اوقات کودک در خارج از مدرسه منابع آگاه و باسواد ندارد!

به نقش مهم بهداشت و نظم در زندگی بسیار تأکید کنید تا ملکه ذهن کودک شود. با خانواده کودک در ارتباط باشید و آنها را از خطرات موجود، آسیب های اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی آگاه کنید.

ببخشید که دلواپستان کردم ولی ……..یادمون باشه ما و فرزندانی که تمام جوانی و انرژی مان را برای بزرگ کردن و موفقیتش هزینه می کنیم  جزیی از اجتماع و محیط اطراف هستیم.

حالا اگر محیطمان سالم و دارای افرادی نرمال و بامسئولیت باشد امنیت و آرامش مان بیشتر است یا جامعه ایی با افراد ناسالم، مجرم، بزهکار و سارق یا بی اعتقاد و نا آگاه؟؟؟

در آخر یاد و خاطره همه معلمانی که با اخلاق و مومنانه زیستند و امروز در میان ما نیستند را گرامی می داریم.

نرجس دارایی _دانش آموز شما