رابطه ی شعار و ناامیدی/ مهدی دوست محمدی

مهدی دوست محمدی- اواخر هفته ی گذشته در پی اعلام قبلی بانک ملی ایران، مراسم نهادن خشت اول مجتمع پتروشیمی کوهدشت برگزار شد. جنس این مراسم با دیگر مراسمات مشابه فرق داشت. علت این موضوع خارج شدن قضیه از شکل مصوبه ی صرف و حضور دکتر فرشاد حیدری در مقام مدیریت عامل بانک ملی ایران به عنوان بانک عامل پروژه بود. مردم کوهدشت تا به حال بیشتر شنیده اند تا دیده باشند. پیش از این مصوبات رنگارنگ از دولت و مراجع ذی ربط اخذ می شد و به کمدهای بایگانی سپرده می شد.در این مراسم مساعدت بانک ملی ایران در ساخت مجتمع سیمان کوهدشت، مصلای کوهدشت و یک آموزشگاه مجهز نیز اعلام شد و امیدها بیش از پیش تقویت شد. از طرفی الهیار ملکشاهی نماینده ی کوهدشت در مجلس نیز خود به عضویت هیأت مدیره درآمده تا به تعبیر ایشان روند اجرایی شدن پروژه ی عظیم فوق شکل واقعی تری به خود بگیرد. نکته ای که می خواهم در اینجا بدان اشاره کنم موج شدید ناامیدی در بین مردم علی الخصوص جوانان شهرستان کوهدشت است. در نظرسنجی لکنا از مخاطبین این سئوال شده که مجتمع پتروشیمی کوهدشت از نظر آنان عملیاتی می شود یا نه؟ در کمال تعجب علی رغم تهیه ی کامل مقدمات اجرای طرح فوق، اختصاص 20 میلیارد تومان بودجه ی اولیه و شروع عملیات اجرایی پروژه از شهریورماه  که همه ی این موارد در همین رسانه اطلاع رسانی شده است، باز شاهد رأی منفی 42 درصد مخاطبین به سئوال مطرح شده هستیم. به راستی علت چیست؟

به زعم نگارنده علت این موضوع یا علت اصلی آن شعارگرایی افراطی مسئولین و نمایندگان ادوار شهرستان به جای عملگرایی آنان بوده است. چه ضرورتی دارد طرحی که هنوز منابع مالی آن دیده نشده و فعلا در حد یک کاغذ است عَلَم شود و پس از مدتی که استفاده ی تبلیغاتی آن به اتمام رسید کنار گذارده شود؟ نتیجه ی این دروغ پردازی ها، شعارگرایی ها، بازی با احساسات مردم و جوانان بیکار وضعیتی می شود که بخش مهمی از جامعه هم اکنون در آن اند: ناامیدی و دیرباوری