نامه ای به استاندار لرستان و مجمع نمایندگان استان/ سرطان لرستان را بلعید! محض رضای خدا توجه کنید

مجید بیرانوند/کشکان:

استاندار محترم لرستان جناب آقای مهندس بازوند و نمایندگان محترم استان در مجلس شورای اسلامی با سلام خدمت شما یکایک دلسوزان نظام مقدس جمهوری اسلامی

بر خود واجب میدانم که خدمت شما سروران عرض کنم این روزها استان لرستان در کنار سایر مشکلاتش با دو معضل اساسی دسته و پنجه نرم می کند.

معضل اول سونامی سرطان در ایران و به تبع آن در لرستان و مشکل دوم یا اصلی ترین مشکل کمبود پزشک متخصص در امر سرطان استان است.

آقایان؛ بنده نه کارمند علوم پزشکی ام که بخواهم از این انتقاد منصبی نصیبم شود و نه اینکه همچون سیاست مداری کارکشته به دنبال جای دادن نیروهایم در پست های مدیریتی علوم پزشکی استان هستم.

عزیزان؛ به برکات تدابیر نامناسب بعضی ها، ایران زیر سیل یا سونامی سرطان قرار گرفت.

از روغن پالم تا بنزین بی کیفیتِ اوکتان بالا تا غذاهای شیمیایی و چندین و چند علت دیگر دست به دست هم دادند که سرطانی های ایران چند برابر شوند.

مسئولین محترم همانطور که میدانید؛ خوشبختانه در برخی استان های مهم کشور برای این معضل تدابیری اندیشیده شد اما لرستان همچنان از این مشکل بزرگ رنج میبرد و درد سرطان همچنان با جان مردم این دیار دست و پنجه نرم میکند .

رک بگویم؛ لرستان مانده و یک دکتر گرجی که اگر همان را هم از استان بگیرند کار استان زار است…!

البته چند پزشک انگشت شمار دیگر هم هستند که همگی با هم تعدادشان به انگشتان یک دست نمی رسد اما به راستی؛ لرستان با جمعیت یک میلیون و هشتصد هزار نفر فقط باید دو الی سه پزشک متخصص درمان سرطان داشته باشد!!

به نظر شما دو الی سه یا بهتر بگویم همان دکتر گرجی خودمان میتواند جوابگوی این سیل بیماران سرطانی استان باشد.

عالیجنابان؛ تصور کنید ک خدایی نکرده دکتر گرجی هم به زودی با استان ما وداعی همیشگی کند، یعنی اینکه ما نه تنها نتوانیم چیزی به کمیت و کیفیت درمان سرطان در لرستان بیفزاییم بلکه همان اندک سرمایه و تنها پزشک متخصص سرطان استان را هم از دست دهیم آنگاه چه می شود؟!

جناب آقای مهندس بازوند؛ سرطانی های لرستان هم دوست دارند صدای قطاری را که شما به خرم آباد خواهید آورد بشنوند!

نمایندگان محترم استان؛ بیماران سرطانی این استان علاقه مندند که طرح های عمرانی که شما به دنبال آوردنشان به استان هستید را ببینند و یا اینکه روزی خودشان یا عزیزانشان در آن ها مشغول شوند!!

این درحالیست که میبینم چگونه این بیماران کم علاج به دلیل پایین بودن کیفیت درمان بیماری شان شتابان روانه ی سینه قبرستان میشوند و متاسفانه کسی ککش هم نمی گزد.

اگر باور ندارید؛ سری به قبرستان های شهرتان زده تا مویه ی مادران، همسران و دخترانی را بشنوید؛که به دلیل همین مشکل، عزیزانشان را از دست داده اند و زین پس باید با فقدان حیات آن عزیزان سر کنند.

مسئولین محترم؛ همه ما روزی در پیشگاه پروردگارمان پاسخگو خواهیم بود و آن روز باید پاسخ دهیم که چه کمکی به هم نوعانمان در محدوده ی جغرافیایی حیاتمان کردیم نه چون کسانی که پشیمان شده اند بگوییم:

رَبِّ ارْجِعُونِ، لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً فِیما تَرَکْتُ

یا حق