یار دیجیتالی من/ نقدی بر افسارگسیختگی مجازی استان لرستان

یاسر خورشیدوند*/ کشکان:

نقل است در ایام قدیم زنی که در نزدیکی اتوبانی در یکی از شهرهای ایران می زیسته به نزد نجار می رود و می گوید: هر وقت اتوبوس از جلوی خانه مان رد می شود کمد لباسهایم می لرزد… نجار به خانه زن می رود و مقداری میخ اضافی به کمد می کوبد؛ ولی باز هم با رد شدن اتوبوس، کمد شروع به لرزیدن می کند. نجار که هرچه تفکر می کند نمی تواند دلیلی بر ارتباط بین رد شدن اتوبوس و لرزیدن کمد بیابد؛ به پیشنهاد زن صاحبخانه به داخل کمد می رود و در را می بندد تا هنگام رد شدن اتوبوس دلیل لرزش کمد را کشف کند. از بخت بد نجار، در این هنگام، مرد خانه وارد و برای برداشتن لباس هایش به سراغ همان کمد می رود که ناگهان با نجاری مواجه می شود که داخل کمد خانه اش نشسته است. مرد صاحبخانه با عصبانیت از نجار می پرسد: مَردَک… داخل کمد خانه من چه می کنی؟
نجار بخت برگشته هم که بسیار ترسیده بود در پاسخ گفت:
“ناموسا بگم منتظر اتوبوسم باور می کنی؟…”
حال قضیه ما با برخی فعالین این روزهای فضای مجازی و اجتماعی استان لرستان نیز به همین منوال است. هیچ کس باور نمی کند این آقایان یا خانم های تازه وارد منتظر اتوبوس باشند. با شناختی که ما از برخی از این فعالین مجازی داریم برایمان خیلی سخت است که باور کنیم این ها از منافع شخصی شان گذشته و به فکر منافع مردم هستند. این فعالین اجتماعی نوظهور، طیف گسترده ای از فعالیت ها از ورود به پی وی مخاطبین خاص تا ارسال متن هایی که دیگران برایشان نوشته اند را به انجام می رسانند. این افراد که در فضای واقعی کارت هایشان سوخته و دستشان رو شده با هویت های مجازی که برای خود ساخته اند، به دنبال جهت دهی به افکار عمومی در راستای منافع خود یا ولی نعمتان خود هستند. به عبارتی آن هایی که از درِ فضای واقعی اخراج شده بودند؛ امروز از پنجره فضای مجازی دوباره به داخل خانه برگشته اند.
اگر فکری به حال این شرایط نشود فضای مجازی به سرعت تبدیل به بدافزاری خواهد شد که نه تنها باعث افزایش سرمایه های اجتماعی نخواهد شد بلکه خود به مانعی برای توسعه استان مبدل خواهد گشت.
هر روز با یک کمپین مواجه می شویم؛ هر کسی می خواهد زمین بایر لرستان را به سمت تامین منافع خویش و ولی نعمت خویش خیش بزند. کمپین حمایت از فلانی، کمپین مخالفت با بهمانی و گروه های جهت دار مختلفی که دیگر روی اعصاب مان هستند؛ اثباتی بر این آشفتگی است. به قول حضرت مولانا:
“هرکسی از ظن خود شد مدیر گروه تلگرام من…”
از این رو، با توجه آشفتگی های چند وقت اخیر در فضای مجازی و ترس از اینکه فضای مجازی به جای رشد سرمایه اجتماعی در استان به بدافزاری برای تخریب داشته های مان تبدیل نشود؛ نیاز به مدیریت منسجم، واحد و البته غیر انتفاعی و غیر دولتی فضای مجازی بیش از پیش احساس می شود.
پیشنهاد می شود با برگزاری جلساتی زنجیره وار تحت عنوان هم اندیشی مدیران و فعالین فضای مجازی، نسبت به مدیریت منسجم تر فضای مجازی اقدام شود.

*رییس حزب هدا (همبستگی دانش آموختگان ایران) شاخه لرستان