لک سرود/ «گرون یار»

“گرون یار”

معلم عزیز، اِی گِرون یارهَ                                 حَورِگیسیا، عالمِ تارهَ

سِزیا دِلِی که، وَاَسِر دیدهَ                                ثَمرِ باخِی، هزارهزارهَ

سازندهِ بشر وَ نیشِ قلم                                  و گچ و تخته اِ استاد کارهَ

پاساوِن ادب، باخاونِ گل                                  هُم دنگِ طوطی، بلبل و سارهَ

قامت اَر مقام، خو کتیهَ سِی                           چومَپِل دَن دَن، صایِ وقارهَ

هرجا که خِشتِی سر خِشتِی مُوسِی               دَسِ معلم، هانوم اَ کارهَ

بخت اَر کلاس و هَم درس کَتیِه                        چو سعدی شیراز، سُخن مدارهَ

پیرِ جورکشِ سِزیا بِرژِی                                  در سختی تنگی، کمرِ خارهَ

هرکِی مای موشِی، مِه تعریف عشقم              ولله معلم، عاشِقِ زارهَ

آگِر بِلیز بو، جسِمی نسوزهَ                            چو خلیل نبی، آگِر مَهارهَ

موشِن وَ یِه گُل، نِماوهَ وِهار                             تنیا گُلی کِه، وَ اَو وِهارهَ

تَمومِ رَنگل، اِی دنیا مَچِن                               تنیا رنگِی کَه، کِه ماندگارهَ

 

شاعر: ولی اله آزادبخت