مثنوی عاشقانه

اشاره: سمیه قبادی متولد ۱۳۶۰ کرمانشاه است. از سال ۷۸با انجمن های ادبی کرمانشاه آشنا شده و در محافل ادبی شرکت می کرد.

از سال۸۱ در کانون پرورش فکری به عنوان مربی ادبی در خدمت کودکان و نوجوانان شهرش مشغول است و نیز از سال ۱۳۸۰ در جشنواره های مختلف شرکت کرده و عنوان هایی را از این جشنواره ها به دست آورده و مدتی هم به عنوان مسئول کارگاه شعر کودک….

هر کس از دور تو را دیده دچارت شده است
دلبری کردنِ با فاصله کارت شده است

می زنی عطر و می آید همه جا از تو خبر
شهر انگار اتاقت شده اما بی در

مثل ترسیدن از زوزه ی گرگی در برف
منعکس می شود اندوه بزرگی در برف

می شود در دل هر زلزله آرام گرفت
با تو در حمله ی چنگیز سرانجام گرفت

رفتنت زخم زبانی ست که جا می ماند
استخوانی ست که در زخم رها می ماند

زندگی نیست میان من و این شهر شلوغ
زندگی بی تو فقط قول و‌قراریست دروغ

هیچکس نیست که تکرار تو باشد در من
مرد و مردانه فقط عشق بپاشد در من

کاش برگردی و‌پایان زمستان باشی
آخرین مرد به جا مانده ی میدان باشی

بعدِ یک عمر گرفتاری و دلمشغولی
قانعم با تو به یک زندگی معمولی

با تو‌در دورتربن شهر قدم بردارم
با همین زندگی ساده که در سر دارم

می گذاری تو به تنهایی من پایت را
می نشینی که خودم هم بزنم چایت را

خواب دیده ست تو را مثنویِ تازه ی من
پر شد از عطر تو اندوه بی اندازه ی من

تو که بیگانه ترین مرد به این زن شده ای
کشورش بوده ای و قسمت دشمن شده ای

گوشه ی دنج اتاقی وطنت خواهد شد
هر کسی غیر من افسوس زنت خواهد شد

بس که آوردن هر خاطره مشروط به توست
خسته ام از تو و هر چیز که مربوط به توست

گر چه آغاز شده جنگ جهانی در من
و بعید است تو هم زنده بمانی در من

کاش برگردی و‌پایان زمستان باشی
آخرین مرد به جا مانده ی میدان باشی

مرگ در جیب کتت باشد و نزدیک شوی
اسلحه رو به من و آماده ی شلیک شوی

ماشه را می کشی و تیر خلاصت را….بنگ
ترسم این است که دور از تو‌بمیرم،دلتنگ

 

شاعر: سمیه قبادی-آذرماه ۹۴

 

به کانال رسمی کشکان در «تلگرام» بپیوندید:

https://telegram.me/kashkanews