داخ ِ گـِرُن

داخ ِ گـِرُن

مـِنـِم و دشتیو یـِه دَسِ تـَنیا                     

مـِنم  وَ خوینه دِل اَژ دل کـَنـِیا

چـَملـِم پِر گـِری چوی کاسه ای خوین

منـِم و آسـِمون و خـَمِ دُنیا

لـَشِ اکبر، گلِ سـُورِشقایق

مـِنم و  داوولـِی اژ خوین چـِکیا

رباب هر وَ گـِری دِل پورَه مـَکـِه

مـِنم و کـُورپـَه اِ تـِینی بـِریا

زینب خمبارَه  اَژ داخ عزیزل

مـِنم وگیسـَلِ ِ اَژیـَک بـِریا

رخیه مه نیه وه عشق عامو

مـنم و تـُوزو خاک و مشک دِرِّیا

چـِریکـَه اَر نـِم ِ خـِیمـَل بـِلیز بـِی

مـِنِم و آگـِر و دَس پـَل سـِزیا

یـه عمرِکـَه دِلـِم پـَژاره مـَکـِه

مـِنم و داخِ گـِرُنی که مـَنـَرجا

 

داغ جانکاه

منم و یک  دشت، یکه و تنها

منم که با خون دل از دل بریدم

چشمانم اشکبار مانند کاسه ای خون است

منم و یک آسمان و یک دنیا پر از اندوه

تن اکبر(ع) مانند گل شقایقی پرپر است

منم و قامتی که در خون غلطید

رباب گریان و بهانه می گیرد

منم و دردانه (اصغر)، که گلویش بریده شده

زینب غمبار از داغ عزیزان

منم و گیسوانی که کشیده شد

رقیه همه امیدش به عمویش بود

منم و گرد و غبار و مشک پاره(اباالفضل)

جیغ و داد از درون خیمه ها بلند شد

منم و آتش و دست و پاهای سوخته

عمریست که دلم اندوگین است

منم و داغ بزرگی که تا همیشه ماند

 

شاعر: یعقوب آزادبخت