انتخاب بین دو ژنرال!/ چالش بزرگ اصول گرایان کوهدشت

اواسط شهریورماه امسال و در حالی که تحرک انتخاباتی قابل توجهی در اردوگاه اصول گرایان کوهدشت مشاهده نمی شد، این گروهی از رقبای اصلاح طلب بودند که با انتشار بیانیه ای خبر از توافقی پایدار بر سر کاندیدایی واحد دادند. خبری که از یک طرف بسیاری از هواداران جریان اصلاح در کوهدشت را به فرجام […]

Untitled-17
اواسط شهریورماه امسال و در حالی که تحرک انتخاباتی قابل توجهی در اردوگاه اصول گرایان کوهدشت مشاهده نمی شد، این گروهی از رقبای اصلاح طلب بودند که با انتشار بیانیه ای خبر از توافقی پایدار بر سر کاندیدایی واحد دادند. خبری که از یک طرف بسیاری از هواداران جریان اصلاح در کوهدشت را به فرجام انتخابات آینده امیدوار ساخت اما از طرف دیگر طیف دیگری از اصلاح طلبان را به واکنش هایی جنجالی واداشت. این گروه با ایراد اشکال به مکانیسم تعیین کاندیدای نهایی بر این عقیده بودند که در این پروسه ۱+۶ با بی اعتنایی به مفهوم گفتمان اصلاح طلبی، انحصار را جای گزین اصلاح نموده و عملاً مجالی برای دیگر کاندیداهای بالقوه ی اصلاح طلب برای حضور در صحنه باقی نگذاشته است. ناگفته پیداست که در این میان اگر چاره ای برای اقناع این دسته از اصلاح طلبان اندیشیده نشود، بخت این گروه برای فرستادن نماینده ای هم فکر به بهارستان بسیار کم رنگ خواهد شد.
اما گویی حکایت سکندری خوردن های پی در پی در راه پرسنگلاخ اجماع تنها گریبان گیر اصلاح طلبان نیست. در طرف مقابل نیز این روزها اوضاع آن چنان که باید و شاید بر وفق مراد اصول گرایان کوهدشتی نیست. دست راستی های شهرستان که خاطره ی تلخ افتراق در انتخابات مجلس نهم و سپردن دودستی کلید بهارستان به الهیار ملکشاهی را هیچ گاه از یاد نخواهند برد، حال از خود می پرسند آیا این بار هم بدون عبرت گیری از گذشته و به سان دوره ی قبل باید شاهد دو دستگی و در نهایت شکستی پیش بینی شده باشند؟  فارغ از رویدادهای دور پیشین، پس از دیالوگ به غایت تندی که زمستان گذشته میان دو کاندیدای بالقوه ی این طیف در گرفت و متعاقب آن اظهار نظرهای جسته و گریخته ی نزدیکان این دو چهره ی سرشناس در محافل خصوصی مبنی بر عدم تمایل به اجماع و در نهایت تایید و تکذیب هایی که اوایل تیر ماه امسال پیرامون معرفی کاندیدای نهایی اصول گرایان کوهدشت در رسانه ها مطرح شد، به نظر می رسد پرونده ی وحدت اصول گرایان شهرستان نیز همانند اصلاح طلبان به سهولت ختم به خیر نخواهد شد. شاهد بارز این مدعا رویدادهای اخیر اردوگاه اصول گرایان است که هواداران این طیف را بیش از پیش نگران نتیجه ی انتخابات آتی ساخته است.
اواسط مهرماه امسال و در حالی که گمانه زنی ها و البته رای زنی های دامنه دار پیرامون مکانیسم های پیش نهادی برای اجماع اصول گرایان شهرستان بیش از هر زمان دیگری دنبال می شد، خبر دیدار گروهی از کنش گران سرشناس این طیف با فرماندار شهرستان در صدر اخبار رسانه ها نشست. در این میان البته نکته ای که بیش از همه جلب نظر می نمود، غیبت راست های هوادار علی امامی راد نماینده ی سه دوره ی مجلس شورای اسلامی و از چهره های پرنفوذ اصول گرایان کوهدشت در پای تخت بود. گرچه رسانه ها از این جلسه با عنوان دیدار اصول گرایان با فرماندار یاد می کردند اما ناگفته پیدا بود که این نشست چیزی نبود جز طرح دل نگرانی های انتخاباتی اصول گرایانی که دل در گرو شیخ علی شاهرخی قبادی دارند.
برای تکمیل شدن قطعات پازل انشقاق اصول گرایان شهرستان و اثبات صعوبت طرح ریزی وحدت بین دو طیف اصلی این جریان البته انتظار زیادی لازم نبود. کم تر از یک هفته پس از حضور کنش گران منتسب به طیف شاهرخی قبادی در کاخ فرمانداری کوهدشت، این کنش گران هوادار امامی راد بودند که با حضور در سالن کنفرانس فرمانداری شهرستان، به بیان دغدغه های شان پرداخته و با این عمل سیاسی نشان دادند که حداقل تا به امروز مرزبندی هایی سخت شفاف و روشن با رقبای درون گفتمانی خویش قائل هستند وگرنه دیدار انتخاباتی اصول گرایان شهرستان با فرماندار آن هم در قالب دو گروه و نه یک جمع منسجم چه توجیهی جز اختلاف نظر اساسی میان این دو طیف از اصول گرایان کوهدشت می تواند داشته باشد؟
با این حال و برخلاف اصلاح طلبان شهرستان که با مدعیان پرشمار کاندیداتوری پارلمان در صحنه حاضر شده اند، اصول گرایان می توانند حداقل به این دل خوش دارند که از میان هم فکران شان تا به حال تنها دو کاندیدا به شکل جدی آمادگی خود را برای رقابت بر سر کرسی کوهدشت در بهارستان اعلام کرده اند. البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که برخلاف اصلاح طلبان که جمع کثیری از کاندیداهای بالقوه شان فاقد تجارب مدیریتی و حاکمیتی در سطوح بالا بوده و به عنوان نمونه تا به حال نمایندگی مجلس را در کارنامه ی سیاسی شان ثبت نکرده اند اما هر دو نامزد مطرح اصول گرا سابقه ی نمایندگی مردم کوهدشت در مجلس شورای اسلامی را با خود یدک می کشند که از قضا همین امر راه دست یابی به وحدت در میان اصول گرایان را بیش از پیش ناهموار می نماید. در یک طرف علی امامی راد قرار دارد که با ثبت رکورد بیش ترین حضور یک نماینده ی کوهدشتی در مجلس، از محبوبیتی غیر قابل انکار در میان افکار عمومی جامعه ی کوهدشت برخوردار است. در طرف دیگر نیز علی شاهرخی قبادی از جریان سازان این طیف حضور دارد که با برخورداری از نفوذی گسترده چه در کوهدشت و چه در هرم قدرت در پای تخت، به آسانی صحنه را برای رقیب خالی نخواهد نمود. با این حال البته نقش تعیین کننده و اثرگذار جامعتین در تعیین نامزدهای نهایی اصول گرا در سراسر کشور و تسلیم کاندیداهای بالقوه ی اصول گرا در برابر تصمیم بزرگان این جریان را نباید نادیده گرفت. این مسئله که امامی راد و شاهرخی قبادی به احتمال فراوان و در نهایت در برابر رای جامعتین تمکین نموده و حضور تک کاندیدایی در انتخابات را خواه به اختیار و خواه به اجبار خواهند پذیرفت، دورنمای نسبتاً روشنی پیش روی راست های کوهدشت نمایان ساخته است.
کم تر از پنج ماه مانده به انتخابات و در حالی که این روزها ضرورت رسیدن به اجماع در هر دو طیف اصلاح طلب و اصول گرا حرف اول و آخر را می زند باید دید آیا سرانجام ژنرال های اصول گرا با ترجیح رئالیسم بر ایده آلیسم، بر سر تقسیم قدرت به توافق خواهند رسید؟ آیا در نهایت با برخاستن دود سفید از اردوگاه راست ها، آنان تجربه ی تلخ دور قبل را به بایگانی تاریخ خواهند سپرد؟ در صورت مثبت بودن پاسخ این پرسش ها بی شک اصلاح طلبان کوهدشتی برای راه یابی به بهارستان روزهای به غایت سختی پیش رو خواهند داشت.

 

رضا بهرامی/ کشکان

bahrami