مردمی که آواره ی درمان‌ خویش‌اند/ غمی فراتر از غم نان

سینا قلندری/ کشکان:

دختر بچه کوچکی را روی دست گرفته و از اتاقی به اتاقی دیگر می‌رود. ساعت نزدیک هشت شب و بیمارستان هنوز شلوغ است. دختر بچه را بیشتر در آغوش می‌فشارد و از خستگی بر روی صندلی کناری من می‌نشیند. چشمهای روشن دخترک مات و کم فروغ است. دخترک را نوازش می کنم و از پدرش می‌پرسم چه اتفاقی افتاده است؟ می‌گوید از صبح تا حالا حالت تهوع و سرگیجه داشته. از صبح تا حالا در بیمارستان بالا و پایین رفته‌اند اما پزشک متخصص ندارند. پزشک عمومی سرم زده، گفته مسموم شده اما حالش بدتر و بدتر شده. به چشمهای دخترک نگاه می‌کنم. خیس عرق است و از تب می‌سوزد. این قصه، داستان دنباله‌دار کمبود امکانات شهرستان های کوهدشت و رومشگان است.
با گسترش شهرستان کوهدشت به عنوان سومین شهرستان پر جمعیت استان لرستان با جمعیتی بالغ بر دویست و پنجاه هزار نفر مشکلات شبکه بهداشت و درمان و همچنین کمبود نیروی پزشکی بیش از گذشته مردم این شهرستان را تحت فشار قرار داده است. با وجود گستردگی جمعیت و پراکندگی آن در سطح دو شهرستان کوهدشت و رومشگان این دو شهرستان در حال حاضر تنها یک بیمارستان با ۹۸ تخت فعال دارد.
در حقیقت، در این استان به ازای هر ۲۳۴۶ نفر یک تخت بیمارستانی در این شهر وجود دارد. این چنین سرانه‌ای در صورت بروز یک واقعه طبیعی غیر مترقبه می‌تواند شهرستانهای کوهدشت و رومشگان را با مشکلات جدی و جبران ناپذیر مواجه کند. همچنان که هم اکنون نیز بسیاری از بیماران این شهرها برای درمان به پایتخت و یا شهر های بزرگ کشور می روند. از سویی دیگر کمبود پزشک نیز معضلی است که تا به امروز حل نشده باقی مانده است.
با توجه به تغییرات گسترده سال گذشته در قسمت های مختلف بیمارستان امام (ره) بهبود نسبی در شرایط بوجود آمده است اما همچنان کمبود امکانات باری سنگین بر دوش مردم این منطقه است. طرح توسعه زیر ساخت های مورد نیاز در شهرستان کوهدشت مدتی است توسط مسئولین مختلف مطرح و وعده داده می‌شود. این طرح امید بهبود شرایط را به مردم این منطقه بازگردانده و آنان چشم به آینده ای دارند که در آن دسترسی به پزشکان وامکانات بستری شدن در بیمارستان نیازی به سفرهای بین استانی و مراجعه به پایتخت نداشته باشد.
به گفته دکتر ملکشاهی نماینده ی شهرستان های کوهدشت و رومشگان در مجلس شورای اسلامی: توسعه زیر ساخت های شهرستان کوهدشت و رومشگان در سه حوزه به صورت موازی پیگیری شده است. در مرحله اول نوسازی و تجهیز بیمارستان اصلی شهر در سال ۹۳ پیگیری شد و اکنون با تغییرات بوجود آمده شاهد تحول ساختار این ساختمان بوده ایم. در مرحله دوم با پیگیری بیمارستان دوم شهرستان کوهدشت که ۱۶۰ تخت خواهد داشت. بخش عمده ای از مشکلات کمبود زیر ساخت های درمانی تا حدود بسیاری در این شهر برطرف خواهد شد. بخصوص با تخصیص بودجه ۲۰ میلیارد ریالی هزینه خرید زمین پانزده هکتاری بیمارستان که از طرف استانداری تقبل شده است. از سویی دیگر برای تجهیز این بیمارستان بودجه ای ۵۳۰ میلیارد ریالی در نظر گرفته شده است که با پیگیری دکتر امینی زاده ریاست شبکه بهداشت و درمان شهرستان کوهدشت به تصویب رسیده است.
در مرحله سوم نیز ساخت بیمارستان ۵۰ تختی رومشگان در آینده ای نزدیک خواهد بود که این موضوع نیازهای درمانی رومشگان را کاملا برطرف خواهد کرد.
اما سوال مهم این است که آیا این طرح های عمرانی تا چند سال آینده به بهره برداری خواهند رسید؟ آیا این زیر ساخت‌ها در مسیر پر فراز و نشیب بودجه‌رسانی فدا و فراموش نخواهند شد؟ و از همه اینها مهمتر پس از ساخت این بیمارستان جدید آیا شاهد حضور پزشکان متخصص در این بیمارستان خواهیم بود و یا باز هم تخت هایی خواهیم داشت که بیمارانشان در شهرستان های دیگر و بخصوص در تهران بستری هستند چرا که بیمارستان پزشک متخصص ندارد؟ پاسخ به این پرسش ها نیازمند گذر زمان و عملکرد مسئولین است. پس از ساخت این زیر ساخت هاست که می‌توان با تکیه بر قشر تحصیل کرده جامعه کوهدشت و ترغیب پزشکان بومی با ارائه امکانات مناسب آنان را به مراکز درمانی استان دعوت نمود. به سادگی می‌توان مشاهده کرد بسیاری از جوانان بومی این منطقه علاقمند به فعالیت در شهر و دیار خود هستند. با ساخت زیر ساخت‌های مناسب می‌توان فضایی برای کارآفرینی قشر تحصیل کرده این منطقه و پزشکان بومی فراهم کرد.
چنین بیمارستانی در صورت ساخته شدن می تواند بار سنگینی از شانه های تنها بیمارستان موجود دو شهرستان بردارد و بسیاری از بیماران سرگردان در شهرهای دیگر را از آوارگی نجات دهد. در گفتگو با یکی از خانواده های بیماران پدر خانواده می‌گوید به همراه همسر و فرزندانش سه شب را در پارک کنار مطب پزشکی در تهران به سر آورده اند تا توانسته‌اند برای فرزندشان که مشکل حاد قلبی داشته است، وقت بگیرند. محمود.ش با نشان دادن پسر بچه کوچکی در زیر چادر اکسیژن می‌گفت به خاطر این بچه حاضرم زندگیم را هم بفروشم اما دیگر چیزی برایم نمانده است

که به تهران بروم و بیایم.
مطمئناً در سالهای آینده با رشد و توسعه فضای شهری نیاز به بیمارستان بیش از پیش خود را نشان خواهد داد. این توقع زیادی نخواهد بود اگر وزارت بهداشت با در اولویت قراردادن شهرهایی مانند کوهدشت و رومشگان پیش از آنکه بسیار دیر شود به توسعه زیر ساخت های مورد نیاز این شهرها بپردازد. پیش از این نیز با وعده های بسیار اخبار ساخت فضاهای مورد نیاز درمانی این شهر پخش و مردم را امیدوار می ساخت اما پس از گذشت مدتی و در اولویت قرار گرفتن مسائل دیگر این وعده ها نیز به فراموشی سپرده می‌شد. مردم این شهر امیدوارند به همراه طرح تحول نظام سلامت، رنگ توسعه فضاهای درمانی هم به شهر آنها رنگی از زندگی بزند و پس از این، هر بیماری ساده‌ای مردم را آواره خیابان‌های پایتخت نکند. همانطور که حفظ جان بیمار مهم است حفظ کرامت او هم باید مهم باشد و هیچ انسان خیرخواه و نوع دوستی راضی نخواهد شد جدای از رنج بیماری بار سنگین هزینه های مالی نیز جهان خانواده بیمار را تیره و تار کند.
با توجه به توان استان لرستان می‌توان حتی از خیرین این استان درخواست کرد، برای همیاری به این طرح بپیوندند تا هرچه سریعتر این فضا ساخته شود. قطعا بسیاری از افراد خیر استان حاضر به همکاری و یاری در این موارد هستند و تنها نیاز است که دست یاری به سوی آنان دراز شود تا دستها را به گرمی بفشارند و به یاری مسئولین استان بیایند. اکنون زمان آن رسیده است که نیروهای داخلی استان به همراهی با چنین طرح هایی برخیزند و سازمانهای مردم نهاد با دعوت مسئولین استانی به طرح توسعه چنین فضاهایی بپیوندند تا با گسترش زیر ساخت های درمانی هم نیازهای استان برطرف شود و هم چرخ های توسعه استان سریعتر بچرخد. به یاد بیاوریم که حادثه هیچگاه خبر نمی کند و ایران نیز کشوری حادثه خیز است. اگر بلایی ناگهان از راه برسد و کمبود چنین فضاهایی فاجعه ای را رقم خواهد زد که هیچکدام از آنان که امروز می توانستند و نکردند خود را تا ابد نخواهند بخشید.