ظرفیت شانه های یک زن

بهناز ابوالوفایی/ کشکان:

از قدیم گفته اند سنگ بزرگ نشانه ی نزدن است.اما گاهی قدیمی ها هم در مثل مناقشه می کنند.اصلا چرا سنگ بزرگ نشانه ی قدرت نیست؟! و چرا سنگ بزرگ؟! مگر همیشه سنگ های کوچک ما به هدف می خورند؟! و به قول شاعر کی به انداختن سنگ پیاپی در آب…اما نه! من اصلا نمیخواهم ماه را از حافظه ی آب بگیرم. آینه را برداشته ام و گرفته ام رو بروی خلقت…رو بروی زن…شانه در اصطلاح زنانه معنای عمیقی دارد…اما امان از وقتی که این شانه ها مردانه و حتی مردانه تر شوند! امروز نگاهم را دور انداخته ام روی این همه اسطوره به نام زن! نقطه ی مشترکشان شده چین های روی پیشانی، استخوان های مانده در گلو و محبت بی دریغی که خاص زنهاست و به گمانم اصلا خدا زن را آفریده که دنیا این محبت را تجربه کند.
برای یک بار هم که شده امتحان کنید! روی شیشه ی میزتان تا می توانید وزنه بچینید، درد میکشد، تحمل میکند، صبر میکند، دندان به هم میساید..ظرفیت تحملش که پر شد، کافیست به اندازه ی یک پرقو به وزنش اضافه کنید، می شکند! درست مثل زن ها. با این تفاوت که از درون، پنهان، بی هیچ گلایه ای.و لبخندمیزنند. لبخندمیزنند چرا که بچه هایشان که با تمام جان پروریدند و از مشکلات زندگیشان می نالند نکند اخم مادر اضافه شود بر دردهایشان، نکند همسفر زندگیشان کم بیاورد یک وقت…نکند حس کنند بانوی خانه ای شکسته که آن خانه می شکند…
حالا به این همه که گفتم اضافه کن درد داغ فرزند و همسر را.درد تنهایی و زندگی همیشه سرکوب شده ی خالی از آرزوهایشان را…کار و فعالیت بیرون از منزلشان را که چیزی از وظایف خانه ی شان در ذهن خیلی ها کم نمی کند.مگر ظرفیت شانه های یک زن چقدر است؟! من میگویم به قدر موهایش…مابقی اضافی است و زن برای نگه داشتنش…حتی برای نگه داشتن وزن اشک پشت پلک هایش..،برای نگه داشتن غرورش، درد میکشد. باورتان نمی شود؟!
همین حالا به دستهای مادرتان، به چشمهایش و به پیشانی پر چینش نگاه کنید که محل دفن بسیاری از آرزوهایی ست که برای دیدن لبخند شما کنارشان گذاشته.
جوامعی که در آنها زن ارزش واقعی خود را یافته است و شانیت ش به عنوان مدیر واقعی زندگی حفظ شده است روند رشد فرهنگی و حتی عقیدتی درستی را در پیش گرفته اند .چرا که نقش مستقیم زنان را در پرورش نسل آینده ی هر ملیتی نمیتوان نادیده گرفت.ناهنجاری های اجتماعی بسیاری وجود دارد که بسیاری از محدودیت های نادرست و ساخته ی دست شرایط را برای زنان به بار می آورد، و این ناهنجاری ها در شهرهای کوچک و مناطق محروم بیشتر دیده میشود و محرومیت از هر نوعش، چه مالی و چه فرهنگی کوهی می شود بر دوش زنان. چقدر خوب است که ما آدمها همگی به وسعت گلیم زیر پای خودمان قدم برداریم و با رعایت حقوق دیگران، زیر بار سنگین حق الناس نرویم. حق الناس همیشه پول کلان کسی را برداشتن نیست! گاهی بستن راه فعالیت دیگران است، گاهی گرفتن لبخندی از کسی و گاهی هم نگاهی…

(خوشبختی در (لرستان)
زنی است که شکم پنجمش را هم دختر زاییده
روی نفت خوابیده
کبریت زیر سرش می گذارد
خوشبختی در تهران
زنی است که ۲۰۶ نقره ای داردو دنبال جای پارک می گردد
از اینجا تا تهران فقط (۵۰۰ ) کیلومتر راه است.*)
*جلیل صفر بیگی