چرا دولت صدای سکوت معلمان را نمیشنود؟
کیانوش رستمی/سیمره: سال گذشته داد معلمان درآمد. این فریادِ بیصدا چند بار در کل کشور پیچید. مهمترین اعتراضاتِ صنفی معلمان دهم اسفندماه ۹۳ در برابر مجلس شورای اسلامی شکل گرفت. معلمان امید داشتند نتیجهی آن اعتراضات را در حکمهای صادره در سال جدید ببینند. سخنان فانی و معاونش بطحایی که از اجرای طرح رتبهبندی در […]
کیانوش رستمی/سیمره: سال گذشته داد معلمان درآمد. این فریادِ بیصدا چند بار در کل کشور پیچید. مهمترین اعتراضاتِ صنفی معلمان دهم اسفندماه ۹۳ در برابر مجلس شورای اسلامی شکل گرفت. معلمان امید داشتند نتیجهی آن اعتراضات را در حکمهای صادره در سال جدید ببینند. سخنان فانی و معاونش بطحایی که از اجرای طرح رتبهبندی در سال جدید گفته بودند و نیز سخنان برخی نمایندگان مجلس که بر لزوم اهمیت دادن به معیشت معلمان تاکید میکردند، امیدها را افزایش میداد.
در واقع معلمان انتظار داشتند که دستمزدشان، بیشتر از آنچه دولت برای افزایش حقوق کارمندان خود در نظرگرفته بود، افزایش یابد چرا که معتقد بودند و هستند که شکاف و تبعیض بارزی میان دستمزد آنها و سایر کارمندان دولت وجود دارد. فرهنگیان معترض در این اعتراضات، دنبال گوش شنوایی میگشتند تا شاید صدای سکوت آنها را که پُر بود از ناگفتهها، بشنود. اما دریغ و درد، هنوز صدای آنها را کسی وقعی ننهاده و توجهی نکرده است.
فرهنگیان بارها در تجمعات اعتراضی خود تنها خواستهاند تبعیضی را که در بین دیگر کارکنان دولت در قیاس با خودشان هست، فریاد بزنند. تبعیض آشکاری که سالهاست آنان را میآزارد و رنج میدهد! آنها فقط پیگیر مطالبات صنفی و معیشتی خود هستند نه براندازند و نه اهداف دیگری در سر میپرورانند.
آنها از دولتیان شکوه دارند که چرا به خواستهها و مطالبات بهحقشان بیتوجهی میشود. حتا از رئیس دولت تدبیر و امید که در شعارهای انتخاباتیاش قولهایی مبنی بر رفع مشکلات معیشتی فرهنگیان داده بود، دلخورند چه معتقدند که روحانی تاکنون کلیدتدبیرش، قفل مشکلات فراوان و زنگزدهی آنان را نگشوده است و ناامیدی را هنوز به امید تبدیل نکرده است. آنها از رئیس دولت یازدهم شکوه دارند که چرا تاکنون در مقابل تجمعهای اعتراضیشان سکوت اختیار کرده و در این خصوص حرفی بر زبان نرانده است. البته شاید این سکوت در روز و هفتهی معلم که در پیش روست شکسته شود!
فرهنگیان در تجمعات اعتراضی خود که آخرین بار در ۲۷ فروردینماه جاری برگزار شد، با زبان بیزبانی به مسئولان هشدار دادند که از تبعیض و بیعدالتی رنج میبرند، از پایین بودن حقوق و دستمزد خود شکوه دارند؛ آنها معتقدند با دغدغههای گوناگون از جمله دغدغهی معیشت، نمیتوانند معلم خوبی باشند و برای تربیت فرزندان این مرز و بوم توان مضاعف و تلاشی وافر در چنته ندارند.
فرهنگیان جمع شدند تا صدای مظلومیت خود را به گوش مسئولین ذیربط برسانند؛ جمع شدند تا آنها را متوجه کنند که شرایط سخت زندگیشان بهدور از شأن و نام بزرگ معلم است. امروزه هموغم اکثر فرهنگیان جامعهی ما وضع نابسامان زندگی آنان و زندگی زیر خط فقرشان است. یک معلم با این همه دغدغهی نگرانکننده چگونه میتواند دانشآموزانی پرتلاش، پرسشگر، توانمند و خلاق تربیت کند؟
متاسفانه تاکنون دولت برای رفع مشکلات عدیدهی معلمان، طرح جامع و برنامهی کاملی ارائه نداده است.
طرح رتبهبندی معلمان که قرار بود سال گذشته اجرا شود نیز بهگونهای مدون شده است که برای خیلی از فرهنگیان دستنیافتنی است چرا که شرایطی دارد که بعید میدانم مزایای آن شامل حال اکثر معلمان شود. مثلاً باید دو کتاب و یا چند مقالهی علمی چاپشده داشته باشی که خیلی از فرهنگیان به دلایل مختلف اهل نوشتن و اینطور مسائل نیستند. از طرفی دیگر چاپ دو کتاب در این وانفسای گرانی چاپ و نشر دست کم ۸-۷ میلیونتومان آب میخورد که اصلاً برای چندرغاز افزایش حقوق به صرفه نیست و معلم ترجیح میدهد عطای آن را به لقایش ببخشد.
این طرح که قرار بود درسال گذشته به مجلس ارائه شود، پس ازیک وقفه یکساله به سال جدید موکول شد و هنوزهم این لایحه درراه مجلس است، اما آنطور که شنیده می شود، نظام رتبهبندی معلمان ازسال تحصیلی جدید در وزارتخانه آموزش و پرورش اجرا می شود، هرچند که به گفته فانی کلیات این لایحه دردولت به تصویب رسیده است، اما جزئیات آن هنوز حتا برای مجلس و نمایندگان کمیسیون آموزش و تحقیقات مشخص نشده و معلوم نیست که افزایش حقوق شامل چند درصد ازمعلمان می شود، به بیان روشنتر دغدغه معیشتی معلمان در حال حاضر مرتفع نشده و فرهنگیان منتظر هستند که جزئیات آن بیشتر مشخص شود.
از طرفی دیگر مجموعه عواملی دست به دست هم داده است تا معلم کارایی خاصی در کلاس درس نداشته باشد که در سطور بالا به برخی از آنها اشاره شد، موارد دیگری چون نبود انگیزهی کافی در بین فرهنگیان، ناکارآمدی آموزشهای ضمن خدمت و دهها مشکل ریز و درشت دیگر عملاً از آنها مراقبانی در حد متوسط ساخته است که هنر مهمشان کنترل بیکیفیت یک کلاس درس است.
دولت و وزارت آموزش و پرورش در بین فرهنگیان تبعیض قائل می شوند و این تبعیض بسیار دردناک و عذاب آور است، یک معلم وقتی این تبعیضها و بی عدالتیها را میبیند، نمیتواند آنچنان که باید و شاید علم و دانستههای خود را به فرزندان این مرز و بوم انتقال دهد.
آموزش و پرورش غیررسمی نیز سالهاست در این کشور چهارنعل میتازد و جولان میدهد. در مقابل آموزش و پرورش رسمی با برنامههای سنتی و کهنه چون لاکپشت گام برمیدارد و این تقابل و تناقض آشکار تنها دودش به چشم دانشآموزان و آیندهسازان این مملکت میرود و بس.
متاسفانه برخی نه تنها صدای معلمان را نشنیدهاند و یا خود را به آن راه زدند بلکه عدهای تلاش کردند تا اعتراضات صنفی معلمان را به شکلی ناجوانمردانه نشان بدهند. برای مثال روزنامهی همشهری با چاپ یک کاریکاتور معلمان را افرادی تنپرور و مفتخور معرفی کرده! آیا باید یک روزنامهی دولتی چنین گستاخانه قشر عظیم و زحمتکش جامعه را باید به باد تمسخر بگیرد؟! آیا کاریکاتوریست محترم! روزنامهی همشهری خود در محضر معلمان درس پس نداده است؟ به جرئت میتوان گفت که هیچ شغلی سختتر و جانفرساتر از معلمی نیست؛ نشان به این نشان که نگارنده حدود ۲۸ سال است که افتخار تدریس در کلاس درس را دارد و حضور در کلاس را تجربه کردهاست، هیچ کارمندی نمیتواند با دانشآموزان نسل کنونی یک هفته دوام بیاورد. بنابراین زحمات معلمان در برابر حقوق ناچیزشان قابل قیاس نیست. معلمان خواستار هماهنگ شدن حقوق خود و سایر کارمندان دولت هستند آقای رئیس جمهور یا وزیر آموزش و پرورش فیش حقوقی معلمان و کارمندان را کنار هم بگذارند و خود از نزدیک ببینند فرهنگیان در چه شرایطی به سر میبرند.
معلمان، مهمترین رکن آموزشی و تربیتی در جامعه هستند اما اگر رضایتی در حقوق و مزایای خود نداشته باشند در آن صورت به خاطر دغدغههای معیشتی، نباید انتظار انجام کامل رسالت از سوی آنها را داشت.
هرگونه کوتاهی در توجه به آموزش و پرورش و منزلت و معیشت معلمان لطمات جبران ناپذیری به بدنه فرهنگ، آموزش، اقتصاد و به طورکلی پیشرفت حال و آینده کشور وارد میکند.
به هر روی، فرهنگیان بر این باورند که در کابینه، از حق آنها دفاع شایسته و بایسته نمیشود. اما بیگمان با این رویه کل ساختار دولت متهم به بیتوجهی به فرهنگیان است. امیدواریم دولت در آستانهی روز و هفتهی معلم بتواند خلاف این سخن را نشان دهد و رییسجمهور پس از گرفتاری هستهای به شعارهای انتخاباتی خویش درباره آموزش و پرورش بازگردد و صدای فرهنگیان را بشنود.
دکتر کیانوش جان تشکر از متن زیبایت نمایشکاه کتاب دایر شده تشریف بیار ||
[پاسخ]
دکتر رستمی دست مریزاد گوش اگر گوش اوو……………ناله اگر …………..
[پاسخ]