گفت و گو با هنرمندی از اهالی موسیقی کوهدشت

کسی که سال هاست ریز و درشت باران انگشتانش را بر دهان خشک دف و تنبک، مخاطب بوده ایم.جوانی هنرمند که صدای خوبی هم دارد و علاوه بر نوازندگی دف و تنبک و کاخن، گاهی آواز هم می خواند و دستی بر آتش نواختن سنتور دارد. زیر و بم موسیقی را خوب آشناست و بر اقلیم انگشتانش به خوبی حکم می راند.زاده ی ۱۳۶۲ کوهدشت است ودر کلاس پنجم به دنیای موسیقی وارد شد وقتی با دستان کوچکش صفحه بزرگ تنبک را درآغوش گرفت.

 

 

با علی رضا حیدری به گفت و گویی کوتاه اما صمیمی نشسته ام که حاصل این گفت و شنود را چنین می توان نوشت:

چهار یا پنج ابتدایی بودم که با تنبک شروع کردم. می رفتم کانون و به کسانی که فعالیت موسیقی می کردند نگاه می کردم. از بچگی عاشق تنبک بودم.هر بار که یک گروه موسقی اجرا داشت مدرسه را رها کرده و به دیدنش می رفتم. تمام حواسم متوجه انگشتان کسی بود که تنبک را ریز می گرفت . انگار بر دل من می نواخت. لذت می بردم.بعداز دیدن اجراها یا گوش دادن به کاست ها تنبک را درآغوش گرفته و تمرین می کردم.استاد خاصی نداشتم . استاد من تنها آهنگ ها و اجراهایی بود که گوش می دادم.

از شیوه ی تنبک نوازدی استاد حسین تهرانی، زلفی بنیادی و استاد کریمی بسیار خوشم می آمد وگوش دادن به کارهای آن استادان در شکل گیری انشگتان من بی تاثیر نبود.

از طریق یکی از دوستان موسیقی به نام علی یوسفی رسما وارد گروه سیمره شدم.با این گروه اجراهای بسیاری داشتم. با خوانندگان و هنرمندانی چون استاد ایرج رحمان پور که سخن گفتن ازهنروبزرگی ایشان ساعت ها وقت می خواهد، آقایان هادی آزادبخت، امیر طرهانی، بابا جوزی پور و دیگران.

همچنین در جشنواره های فجر تهران، زاگرس نشینان بروجن، تال خرم آباد، موسیقی کردی سنندج، مور و هوره کرمانشاه، سردشت و..به همراه گروه آوای سیمره شرکت داشتم.آوای سیمره گروهی است که بنده سال ۸۶ راه اندازی کردم.برای طراحی لباس این گروه وبنرو دکور اجراهایش زحمات زیادی را متحمل شدم . لباس هایی که برای آوای سیمره طراحی کردم هنوز هستند و برتن بچه های گروه خوش می نمایند.

 

 

در پلدختر، نورآباد، کوهدشت، خرم آباد و تهران اجراهایی را در خدمت استاد رحمان پور تنبک نواختم .دوستان لطف کرده و می گویند درتنبک نوازی شیوه ی خودم را دارم که البته این یک امر کاملا طبیعی است که یک هنرمند که پا به دنیای حرفه ای موسیقی می گذارد باید راه و شیوه ی خود را پیدا کند و گرنه کوچه ی تقلید به بن بست خواهد خورد.

بچه های کوهدشت از لحاظ موسیقی کم ندارند و اگر بگویم حرف اول را در استان می زنند زیاده نگفته ام.کوهدشت خوانندگان و نوازندگانی دارد که اگربه آن ها فرصت داده شود می توانند صداهای خوب و بلندی از موسیقی این استان به وجود آورند.

 

 

دیپلم دارم و مشغله ی شغل آزاد آنچنان که باید اجازه ی پرداختن به موسیقی را از من گرفته است و این وضعیت دامنگیر بیشتر اهالی هنر کوهدشت است که یا باید دنبال کسب و کار بروند یا به هنر بپردازند.اما با همه ی بی توجهی ها باز این عشق است که به جاده ی هنر سوقت می دهد وباعث می شود بدون مزد و منت کارت را ادامه دهی.

 

گفتگو: حشمت اله آزادبخت/ هومیان نیوز