تخریبچی

در دوران دفاع مقدس در میان رزمندگان اسلام، گروهی بودند که از میان خوبان، ‌بهترین‌ها و شجاع‌ترین‌ها انتخاب می‌شدند و به عبارتی‌‌ همان السابقون السابقون بودند که در عین گمنامی پیش از همه وارد عملیات می‌شدند تا میدان عملیات را برای همرزمان شان مهیا کنند. آری! آنان تخریبچی بودند و اگر بگوییم نزدیک‌ترین‌ها به شهادت، سخن به گزاف نگفته ایم.

این نیروهای فدارکار در جبهه گذشته نقش بسزایی داشتند که با کمال تأسف در سریال ها و فیلم های سینمایی روی نقش این شخصیت ها کوتاهی شده است. اما حکایت ما نیز چیز دیگری است. ما می خواهیم ضرورت وجود نیروهای تخریبچی در جبهه ی فرهنگی را با هم مرور کنیم. آری! جبهه ی فرهنگی بیش از جبهه ی نظامی نیاز به نیروی تخریبچی دارد. به نظر ضرورت دارد ابتدا یک تعریف از تخریبچی داشته باشیم تا بهتر بتوانیم بحث را ادامه دهیم.

تخریبچی کسی است که با کنترل نفس خویش با خلاقیت و سرعت عمل در کمترین زمان ممکن نسبت به خنثی کردن تله ها و مین های انفجاری دشمن اقدام نماید. تله ها و مین های جبهه دیروز با جبهه امروز کمی متفاوت اند. دشمن در جبهه نظامی با کاشتن مین و تله های انفجاری بر سر راه رزمندگان ما قصد داشت مانع پیشرفت و موفقیت ما در جبهه نظامی شود. امروزه ما در شرایطی هستیم که نه تنها دشمن از عدوات و کینه خود دست برنداشته بلکه بر آن افزوده و مین ها و تله های متنوع تر و بیشتری بر سر راه جوانان ایران اسلامی کاشته است. دشمن امروز نیز به دنبال متوقف کردن پیشرفت و توسعه ایران اسلامی است.

یکی از راه های کند کردن جریان پیشرفت هر کشوری ایجاد فضای تخریب شخصیت نیروهای کارآمد آن کشور است. هدف دشمن از ایجاد این فضا حذف نیروهای ارزشی و دلسوز جامعه است. البته دشمن تخریب را با لباس زیبای نقد به ما عرضه می کند.  این در حالی است که انتقاد باید از عملکرد فرد یا گروه باشد، نه این که شخصیت فرد را مورد توجه قرار دهد. در واقع باید میان نقد و نقدشونده تفکیک قائل شد. نقد همان تیغ دولبه‌‌ای است که از یک سو می‌تواند سبب پیشرفت کشور و افزایش هوشیاری مردم و مسئولان شود و یا بالعکس، با فراهم ساختن فضای آلوده‌ی تخریب، زمینه‌ی سوء استفاده و نفوذ دشمن را فراهم نماید. در ضمن آشفتگی فضای جامعه و تحریک احساسات و موجبات ناامیدی در میان مردم ثمره ی تخریب می باشد.

بدین سبب است که رهبر معظم انقلاب، تخریب را خیانت معرفی کرده و می‌فرمایند: «تخریب بد است، تخریب خیانت است، نه خیانت به دولت، بلکه خیانت به نظام و خیانت به کشور است.»

تجربه ثابت کرده افرادی که با تخریب قصد عبور از نیروهای ارزشی را داشته و دارند ناکام خواهند ماند. به عبارتی بهتر می توان گفت استفاده از سلاح تخریب به معنای خودسوزی و خودکشی سیاسی است. با این تفاسیر از کلیه دلسوزان نظام انتظار می رود که مثل نیروهای تخریبچی جبهه گذشته عمل کنند و به این مهم توجه داشته باشند که هیچ کس نمی تواند با تخریب بر وزن سیاسی و اجتماعی خود بیفزاید.