غزل لری/ دالکه هی هام وِ یادت

---

تا هیسم هی هام وِ یادش ، وِ که رَش دِ رَمو دیره

دارِ سوزَ کونساره دالکه ، کس جاشه نیره

 

ای دلِهْ‌ي بَسوزُ دل سی هرکه ناره دل وِ داغش

هرکه ناره جا وِ دامونه سیلش روه بمیره

 

شوْخیاله خَوْمونَه او لاوه لاوه کِردِنیاکِش

قافلِهْ‌ي خَو رَت وریسی ، شو گِرتْمو رَمو دیره

 

نیْلِیمِش تنیا بمونه ، نیْلِیمِش تنیانِشی با

نَکِنَه یه شو غمه دیریمونَه وِ دامو بیره

 

پا وِ پا ، ذره وِ ذره واش وریسی واش بَشینی

وختی‌که دِ پا نشیسه ، وختی‌که نَتونه پیره

 

کَت وِ کَت اُفتامه تنیا ، کو وِ کو وِرکیسه داغم

دالکه رَتی کجا ، رَتی وِ کُم ، کس جاته نیره

 

اَر فراموشت بَکِم مه یه روزی ، آو بیا دِ لیزم

بیره سر تا پایِمونم اوره سی ، تیره وِ تیره

ترجمه:

« مادر همیشه به یادتم »

بیت 1: تا هستم به یادشم ؛ به یاد آن کسی که از ما دور افتاده / مادر درخت سبز سایه­‌سار کوهستان است، هیچ­کس جای او را پُر نمی‌کند.

بیت 2: ای دل! دلت را بسوزان برای هر آن­‌کسی که در دل به یاد مادر نیست / هرکس که جایی در دامان نگاه مادر ندارد بهتر است بمیرد.

بیت 3: لالایی مادر، از جمله خیالات شیرین وقت خواب ماست / قافله­‌ی خواب کوچ کرد، بلند شوید، شب شده و راه ما دور است.

بیت 4: نگذاریم مادر تنها بماند، نگذاریم تنهانشین شود / مبادا شبی بیاید و او غم دوری ما را به دامن بنشاند.

بیت 5: پابه­‌پا، آرام آرام با او برخیزد و بنشینید / به‌خصوص وقتی که زمین‌گیر شده و ناتوان و پیر است.

بیت 6: آواره و تنها شده­‌ام، کوه به کوه داغم شعله­‌ور شده است / آی مادر! کجا رفتی، به کدام سمت، هیچ­کس جای خالی تو را پر نخواهد کرد.

بیت 7: اگر روزی بیاید و من تو را فراموش کنم، آواره و در به در بشوم / و سر تا پای مرا ابر فرا بگیرد؛ ابرهایی تیره و تاریک.